Page 200 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

παλιότερα έκανε μαθήματα τουρκικών στον αδελφό μου τον Ιάκωβο
–θυμάστε… εκείνη την προδότρια που είχε ξελογιάσει τον μικρό–
είχα μάθει μερικές λέξεις. Λοιπόν κατάλαβα ότι μάλλον μέχρι το
μεσημέρι θα ήμασταν στην Αδριανούπολη. Έτσι πρέπει να ήταν, γιατί
κάποια στιγμή που σταματήσαμε για λίγο είδα έναν καβαλάρη να
φεύγει τρέχοντας προς μια κατεύθυνση.
Θεέ μου… τι πρόκειται να γίνει μ’ εμένα; σκεφτόμουν και τα
δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου. Θα με ρίξουν σε κανένα χαρέμι
σαν όλες τις άλλες και θα με βιάζουν όποτε θέλουν; Αυτή τη μοίρα
μού επιφύλαξες, για τις αμαρτίες μου, Θεέ μου;
Με αυτές τις σκέψεις και πλημμυρισμένη στα δάκρυα ένιωσα και
πάλι το κάρο να κινείται. Λίγο μετά, καθώς κοίταζα στα κλεφτά έξω
από την άμαξα, κατάλαβα ότι είχαμε μπει σε ένα δάσος. Οι άντρες
έξω φαίνονταν άνετοι και ανέμελοι. Άλλοι σφύριζαν τραγούδια κι
άλλοι χαζογελούσαν αδιάφορα. Είχαν, βλέπετε, πετύχει το σκοπό
τους κι έτσι σύντομα θα έπαιρναν από το σουλτάνο την αμοιβή τους.
Η λεία τους δεν ήταν και λίγο πράμα· είχαν στα χέρια τους την
αυτοκράτειρα των Ρωμαίων, τη γυναίκα του Κωνσταντίνου
Παλαιολόγου.
Αυτά σκεφτόμουν και η ψυχή μου είχε μαυρίσει, όταν κάποια
στιγμή ξαφνικά άκουσα πάλι απαίσιες κραυγές και συνάμα κλαγγές
όπλων. Κάνω να βγάλω το κεφάλι από την άμαξα και νιώθω τον
υπόκωφο, βαρύ, κοφτό ήχο που κάνει ένα σπαθί όταν σκίζει τον
αέρα. Τράβηξα μέσα το κεφάλι μου κι ένα τρέμουλο άρχισε να με
παραλύει ολόκληρη. Σχεδόν κατουρήθηκα, σας λέω, από το φόβο
μου!
Μα τι συμβαίνει πάλι; αναρωτιόμουν μέσα στην αγωνία μου.
Καινούργια επίθεση; Ποιοι είναι αυτή τη φορά; Μήπως ληστές που
μας παραφύλαγαν; Ω, Θεέ μου, τι βάσανα με περιμένουν τώρα;
Μόλις που είχα τελειώσει τη σκέψη μου και να σου βλέπω να
ανοίγουν ξαφνικά τα παραπέτα της άμαξας. Λοιπόν ποιον είδα
μπροστά μου; Δε θα το πιστέψετε. Τον αγαπημένο μου Μαρίνο
Κονταρίνι!
Τον αναγνώρισα από κείνα τα υπέροχα μάτια, που δεν ήταν
δυνατόν να τα ξεχάσω ποτέ ή να τα μπερδέψω με άλλου άντρα. Και