Page 197 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

υποψιαστεί».
Εκείνη τη νύχτα δεν είπαμε κάτι άλλο. Προσπάθησα να τον
ηρεμήσω και σύντομα αποκοιμήθηκε δίπλα μου. Ήταν τόσο
κουρασμένος, που δε μου είπε ούτε καληνύχτα.
Το επόμενο πρωί, όταν ξύπνησα, πάλι έλειπε. Είχε φύγει χωρίς να
με ξυπνήσει. Χωρίς να με φιλήσει, χωρίς έναν καλό λόγο. Του ήταν
περιττά αυτά; Δεν τα θεωρούσε αναγκαία; Ή μήπως είχε περισσότερα
να κάνει από το να φιλήσει για καλημέρα τη γυναίκα του που μάλλον
δε θα την ξανάβλεπε ποτέ; Δεν ξέρω.
Και τότε, καθώς ήμουν μόνη στο κρεβάτι και κρυφόκλαιγα, ήρθε
και πάλι στο μυαλό μου ο αγαπημένος μου Μαρίνος. Εξάλλου ποτέ
δε με είχε εγκαταλείψει η θύμησή του από τότε που στέφτηκα
αυτοκράτειρα και περιβλήθηκα την πορφύρα. Πάντα ήταν στο μυαλό
μου ο καλός μου.
Πού να είσαι άραγε, αγάπη μου; Πώς φτάσαμε εδώ; Θα με
συγχωρέσεις ποτέ για το κακό που επέτρεψα να μας κάνουν; Εσύ
τώρα θα είσαι κάπου στα σύνορα κι εγώ… εγώ εδώ με έναν άντρα
που… Άραγε είσαι καλά; Θα σε ξαναδώ κάποια στιγμή; Θέλω…
Θέλω τόσο πολύ να σου εξηγήσω. Ό,τι και να μου πεις, θα έχεις
δίκιο. Αλλά εγώ, η άκαρδη…
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα, και οι ετοιμασίες δεν πήραν πολύ
χρόνο. Ήταν ένα ξάστερο βράδυ όταν με αποχαιρέτησαν οι δικοί μου.
Λίγο μετά οι φρουροί με συνόδεψαν στο καθορισμένο σημείο του
τείχους στο παλάτι των Βλαχερνών. Ο αυτοκράτορας δεν ήταν εκεί.
Με είχε αποχαιρετήσει με ένα τυπικό φιλί στο μέτωπο το μεσημέρι.
Ένιωσα μεγάλη λύπη. Ήθελα να τον δω απόψε για τελευταία
φορά, αλλά… Ήμουν ποτέ η γυναίκα του; Τι υπήρξα τελικά γι’
αυτόν; Μια παλλακίδα για τις ανάγκες του και τίποτα περισσότερο;
σκεφτόμουν καθώς επιβιβαζόμουν στην άμαξα που θα με έπαιρνε
μακριά από την Κωνσταντινούπολη.
Καθώς ξεκινάγαμε, έριξα μια τελευταία ματιά πίσω μου. Δάκρυα
άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια μου. Άραγε θα σε ξαναδώ,
αγαπημένη μου Πόλη; σκεφτόμουν. Αντί για απάντηση ένιωσα το
κρύο να με παγώνει μέχρι βαθιά στην ψυχή μου και τον άνεμο να
βουίζει στα αυτιά μου.