Page 194 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

18
Πόσες φορές σας έχει τύχει να συναντήσετε έναν άντρα και να πείτε
ότι «αυτός είναι ο άνθρωπός μου»; Εννοώ να μιλήσει κάποιος τόσο
πολύ στην καρδιά σας, ώστε να πείτε ότι αυτός είναι και κανένας
άλλος. Σ’ εμένα συνέβη μόνο μία φορά, με τον Μαρίνο Κονταρίνι,
τον αγαπημένο μου.
Δε λέω ότι δεν ερωτεύτηκα άλλους άντρες, τόσο στον Μυστρά
όσο και στην Πόλη, ή στη Βενετία αργότερα. Αλλά ακόμα και για τον
αυτοκράτορά μας ποτέ δεν ένιωσα έτσι όπως με τον Μαρίνο.
Αυτά σκεφτόμουν ενώ βρισκόμουν στην αγκαλιά του σε εκείνο
το παραλιακό πανδοχείο κάπου στη Μακεδονία, σ’ ένα μικρό
λιμανάκι, αναμένοντας το πλοίο που θα με οδηγούσε στην ελευθερία.
Σκεφτόμουν ότι τούτος ο άνθρωπος είναι ο άγγελός μου και
κατηγορούσα τον εαυτό μου που τον είχα προδώσει.
Αλλά αυτός… ω, τι άνθρωπος, τι άντρας! Ο Μαρίνος είχε κάνει
την καρδιά του πέτρα και βρέθηκε πάλι δίπλα μου… ακόμα μια φορά.
Δε ζήτησε εξηγήσεις, αν κι εγώ του είπα κάποια πράγματα. Δε με
κατηγόρησε. Κι από πάνω με συγχώρησε κιόλας! Λοιπόν ήταν ή όχι
ο άνθρωπος της ζωής μου;
Γι’ αυτό κι εκείνες τις λίγες μέρες που περάσαμε μαζί στο
πανδοχείο αποφάσισα πως ό,τι και να γινόταν με τον νόμιμο σύζυγό
μου, τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, με την πρώτη
ευκαιρία θα κανόνιζα το θέμα μαζί του. Κι όταν θα έφτανα στη
Βενετία –εκεί πίστευα ότι θα πηγαίναμε μαζί με τον Μαρίνο–, θα
παντρευόμουν τελικά τον αγαπημένο μου. Αλλά προς το παρόν η
τύχη και ο Μαρίνος μου είχαν άλλα σχέδια για μένα.
Για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ, θα γυρίσω χρονικά λίγο πιο
πίσω. Τον Φεβρουάριο του 1453, θυμάμαι, έκανε αρκετό κρύο στην
Πόλη. Όλοι μέσα στο παλάτι ήμασταν σε αναβρασμό· ο καθένας για