Page 190 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Η πόρτα έκλεισε πίσω μου.
Λίγο αργότερα βρέθηκα και πάλι στο δωμάτιό μας, στη φυλακή
μας. Η μάνα ήρθε αμέσως και κάθισε δίπλα μου. Με κοίταξε στα
μάτια.
«Σου… σου είπε;» ψιθύρισε.
Άρα ξέρει, σκέφτηκα. Λες να είναι κι αυτή στο κόλπο; Κι ο
τσακωμός; Χμ… Λες το επεισόδιο με τις γκόμενες να ήταν στημένο
για να βγει η φήμη στους αντιπάλους ότι ο Νοταράς τα σκάτωσε με
τη γυναίκα του κι έπεσε στη δυσμένεια του αυτοκράτορα;
Όλα γύριζαν σαν σβούρα μέσα στο κεφάλι μου. Την κοίταξα κι
εγώ και περίμενα να συνεχίσει.
«Και… και τι θα κάνεις;» ρώτησε.
«Ό,τι πρέπει…»
Η μάνα με αγκάλιασε χαμογελώντας ικανοποιημένη.
Έφυγα μακριά της και πρόσθεσα:
«… όχι για μένα, μάνα, αλλά για σας… για όλους εσάς!»
Ύστερα πήγα σε μια γωνιά κι έβαλα τα κλάματα.
Μια εβδομάδα αργότερα παντρεύτηκα τον αυτοκράτορα
Κωνσταντίνο Παλαιολόγο σ’ ένα παρεκκλήσι στο παλάτι. Οι
καλεσμένοι μας δεν ήταν πάνω από εκατό άτομα. Κάποιους τους
ήξερα, αλλά τους περισσότερους όχι. Εκτός από τους δικούς μου
πολύ κοντινούς συγγενείς, ήταν και μερικοί ευγενείς, όλοι ενωτικοί
και πολύ καλοί φίλοι του πατέρα και του αυτοκράτορα. Επίσης καμιά
εικοσαριά Βενετοί και ανάμεσά τους ο Βάιλος, δηλαδή ο διοικητής
των Βενετών, με την ακολουθία του και τα μέλη του συμβουλίου
του. Ήταν και κάμποσοι Γενοβέζοι ανώτεροι αξιωματούχοι από το
Πέρα, μερικοί Σπανιόλοι, οι αρχηγοί της φρουράς και ορισμένοι
αρχηγοί των μισθοφόρων. Σημειωτέον, δεν παρέστησαν οι
ανθενωτικοί, αποδεχόμενοι την ήττα τους.
Τέτοιο γάμο ονειρευόμουν; Σίγουρα όχι. Σε κανονική περίπτωση,
το γλέντι θα κρατούσε τρεις ολόκληρες μέρες, ενώ από το τραπέζι μας
θα παρήλαυναν πάνω από τρεις χιλιάδες άτομα, πρέσβεις ξένων
κρατών, με τα δώρα τους, ακολουθίες ευγενών και ιεραρχών, και
άλλοι πολλοί.
Η πορφύρα που φόρεσα στην τελετή ήταν ποτισμένη με δάκρυα,