Page 188 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Ποιο… ποιο πράγμα;» ρώτησα παραξενεμένη.
«Θυμάσαι… όταν σου προξένευα τον Γατελούζο».
«Ναι, και λοιπόν;»
«Εσύ δε μου δήλωσες τότε κοφτά, όταν τσακωνόμασταν, ότι
μόνο αν ήταν αυτοκράτορας θα τον έπαιρνες;»
Αν και είχαν περάσει πολλά χρόνια, εκείνος το θυμόταν. Όντως
είχε δίκιο. Έτσι είχα πει. Κι ο Γατελούζος ήταν άσχημος, που να
πάρει, αντίθετα με τον Παλαιολόγο.
«Τώρα σου παρουσιάζεται ένας αυτοκράτορας».
Ξεροκατάπια και δεν είπα τίποτα.
«Δεν είναι και τόσο πολύ μεγαλύτερός σου. Επίσης είναι
ευπαρουσίαστος και μου δήλωσε ότι σε θέλει…»
Ειδικά για το τελευταίο είχα τις αμφιβολίες μου. Όμως σιώπησα
και κατέβασα το κεφάλι.
«Λοιπόν… τι έχεις να πεις;»
Δεν ήθελα να πιστέψω ότι είχαν τελικά έρθει έτσι τα πράγματα.
Άσε που μου πέρασε και η ιδέα ότι μπορεί ο πατέρας να είχε
φροντίσει ώστε να έρθουν έτσι τα πράγματα. Ότι ακόμα και η
σύλληψή του και όλα τα άλλα να ήταν μια ακόμα μηχανορραφία του
Νοταρά. Άλλωστε είχε πολύ μεγάλη επιρροή στον αυτοκράτορα.
Ο πατέρας πάντα ήθελε να συγγενέψει με βασιλιάδες. Γιατί όχι
τώρα και με αυτοκράτορα; Απ’ την άλλη, οι καρακάξες που
προξένευαν στον αυτοκράτορα, τόσο από τη Δύση όσο και από την
Ανατολή, ήταν καλύτερες από την κόρη του, εμένα; Δε νομίζω.
Ήμουν πολύ προβληματισμένη, όλα αυτά στροβιλίζονταν στο
μυαλό μου ακατάπαυστα.
«Σκέψου το, κόρη μου. Η μοίρα της οικογένειάς σου, η δική σου,
της αυτοκρατορίας μας… είναι πλέον στα χέρια σου».
Κάτι πήγα να πω, αλλά το μετάνιωσα. Αυτός συνέχισε ακάθεκτος:
«Για θυμήσου τι έλεγες στον Μυστρά πιο παλιά για τον
Κωνσταντίνο!»
«Τότε… τότε ήμουν ακόμη παιδί».
«Παιδί, αλλά… γυναίκα. Και νομίζω ότι η καρδιά της γυναίκας…
δεν ξεχνά».
«Η δική μου καρδιά είναι δοσμένη».