Page 191 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου
P. 191

μιας και καθ’ όλη τη διάρκεια της στέψης έκλαιγα. Σίγουρα δεν ήταν
  δάκρυα χαράς. Γλέντι βέβαια δεν έγινε. Δεν προλαβαίναμε. Ήταν και
  περιττό έξοδο, όπως μου είπε εκείνη τη νύχτα ο σύζυγός μου. Μόνο
  φάγαμε κάπως πιο επίσημα, μαζί με όλους τους καλεσμένους. Είχαμε
  μόνο  τρεις-τέσσερις  μουσικούς  που  έπαιζαν  τα  όργανά  τους,  αλλά
  τίποτα επίσημο. Επίσης χορέψαμε, για λόγους τιμής και παράδοσης,
  ένα-δυο  χορούς,  απλά  και  ταπεινά.  Αυτά  μόνο  και  τίποτα
  περισσότερο.
    Εξάλλου  οι  καταστάσεις  πίεζαν  ασφυκτικά.  Οι  Τούρκοι
  αναμένονταν από μέρα σε μέρα. Ο πατέρας και ο αυτοκράτορας είχαν
  αποφασίσει  –αυτό  το  ξέρω  καλά,  γιατί  είδα  λογαριασμούς  στο
  γραφείο του πατέρα στο σπίτι μας– τα χρήματα από το παραδοσιακό
  νυφιάτικο γλέντι και τα όποια δώρα μου να ξεπουληθούν όλα άρον
  άρον.  Με  αυτά  τα  χρήματα  ο  αυτοκράτορας  αγόρασε  όπλα  και
  πολεμοφόδια.  Επίσης  πληρώθηκαν  προκαταβολικά  έξι  μισθοί  σε
  μισθοφόρους που είχαν έρθει στην Πόλη. Τα λεφτά από την προίκα
  μου, που υποτίθεται ότι θα έπαιρνε ο αυτοκράτορας από τον πατέρα
  μου, επίσης είχαν συμφωνήσει οι δυο τους να τα διαθέσουν όλα για
  τους ίδιους σκοπούς.
    Μετά  το  γάμο  μου  έμεινα  με  το  σύζυγό  μου  στο  παλάτι  των
  Βλαχερνών  περίπου  ένα  μήνα…  σαράντα  το  πολύ  μέρες.  Τον
  Κωνσταντίνο τον έβλεπα κάθε βράδυ στο κρεβάτι μας. Ο δικός του
  γολγοθάς είχε αρχίσει. Τη μέρα έτρεχε για τις υποθέσεις του κράτους,
  που  αφορούσαν  την  υπεράσπιση  της  Πόλης.  Ήταν  κάτι  παραπάνω
  από φανερό ότι οι Τούρκοι θα μας έκαναν την τελική τους επίθεση.
    Τα  βράδια  που  επέστρεφε  στο  δωμάτιό  μας  ήταν  σχεδόν  πάντα
  μουτρωμένος. Δεν τον παρεξηγούσα. Ήξερα ότι ανέβαινε το γολγοθά
  με  τον  δικό  του  σταυρό.  Πού  μυαλό  για  έρωτα  τότε.  Όταν
  συνευρισκόμασταν, ποτέ δε με ικανοποίησε ως γυναίκα. Είχε μεγάλη
  αγωνία για τα πάντα. Και συνεχώς, ακόμα και πριν πέσει για ύπνο,
  κοίταζε τους λογαριασμούς που ήταν πάνω στο τραπέζι.
    «Πρώτα  να  πληρωθούν  οι  ξένοι»,  μου  έλεγε.  «Πρέπει  να  είναι
  ευχαριστημένοι,  για  να  πολεμήσουν  όλοι…  χρειαζόμαστε  κι  άλλους
  μισθοφόρους».
    Σας λέω ότι είχαμε μισθοφόρους και στρατιωτικές κομπανίες από
   186   187   188   189   190   191   192   193   194   195   196