Page 192 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

κάθε μεριά της χριστιανικής Ευρώπης. Ακόμα κι από τη μακρινή
Αγγλία, τη Σκοτία και την Ισπανία! Σαν να το ήξερε ο Παλαιολόγος
ότι έφτανε το τέλος του ελληνισμού… και το τέλος το δικό του.
Αλλά ακόμα κι εκείνη την τελευταία ώρα, σκέφτηκε πρώτα εμένα
και τη σωτηρία μου. Ναι… τέτοιος άνθρωπος ήταν. Κι αυτό, ενώ
ήξερε τη σχέση μου με τον Μαρίνο Κονταρίνι. Άλλωστε κάποια
στιγμή τα συζητήσαμε όλα. Μου αποκάλυψε δε, χωρίς θυμό και με
ηρεμία, ότι γνώριζε τον άντρα που πραγματικά αγαπούσα.
Όμως ο πατέρας μου είχε άλλα σχέδια, με τα οποία συμφωνούσε
κι ο αυτοκράτορας. Μου τα ανακοίνωσε μια νύχτα. Ότι δηλαδή είχε
κανονίσει με τον πατέρα να με πάρουν μακριά από την Πόλη, για να
με διαφυλάξουν.
«Για πού;» τον ρώτησα.
«Για οπουδήποτε εκτός από δω. Την άνοιξη θα ανοίξουν οι
ουρανοί και θα βρέχει φωτιά, αγάπη μου».
Έτσι με έλεγε από τη μέρα που παντρευτήκαμε. Άραγε με
αγαπούσε; Εγώ σίγουρα όχι. Αλλά τον τιμούσα… όσο μπορούσα.
Είχα καταλάβει το δράμα του. Θα μπορούσε κάλλιστα να είχε φύγει,
αλλά δεν ήταν δειλός. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν ήρωας!
«Εννοείς…»
«Ναι», μου έγνεψε. «Πλησιάζει η τελευταία ώρα».
«Όχι, δεν είναι αλήθεια», του είπα και τον αγκάλιασα με θέρμη.
«Είναι. Και… δε θέλω να είσαι κι εσύ εδώ».
«Δεν πρόκειται να φύγω», του είπα. «Θέλω να είμαι εδώ… στην
Πόλη μου».
«Καλή μου», είπε και με φίλησε, «αν δώσει ο Θεός και
γλιτώσουμε, θα φροντίσω να σε φέρω πίσω. Αλλά προς το παρόν…
πρέπει να φύγεις».
Τον κοίταξα στα μάτια· το βλέμμα του ήταν σκοτεινό. Κατάλαβα
ότι ήταν ανένδοτος.
«Και… και πού θα πάω;» τον ρώτησα.
«Στον Μυστρά. Εκεί που είναι τα πατρογονικά σου. Έχω ήδη
ειδοποιήσει τα αδέλφια μου και… σε περιμένουν».
«Φαντάζομαι ότι συμφώνησε κι ο πατέρας μου».
«Βέβαια», μου είπε γνέφοντας καταφατικά. «Κοιμήσου όμως