Page 195 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

δικούς του λόγους και αιτίες. Ο σύζυγός μου από το πρωί ως το
βράδυ έτρεχε για τις υποθέσεις του κράτους. Κι εγώ, έχοντας
συναίσθηση της θέσης και του τίτλου που απέρρεε από αυτήν –πλέον
με αποκαλούσαν, και ήμουν, αυτοκράτειρα των Ρωμαίων–, όφειλα
να στέκομαι στο ύψος μου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι είχα πολύ
περισσότερους περιορισμούς ακόμα και από πριν παντρευτώ. Για
παράδειγμα, πέρα από τους υπηρέτες μου, μόλις και μετά βίας έβλεπα
κάποιους άλλους ανθρώπους. Κι αυτούς για να ακούσω τα παράπονά
τους, τους προβληματισμούς τους, και κυρίως τα αιτήματά τους. Εγώ
απλώς υποσχόμουν να τα διαβιβάσω όλα στο σύζυγό μου.
Αλλά κι αυτό ακόμα έπρεπε να το αποφεύγω. Γιατί ο
αυτοκράτορας μου το απαγόρευσε. Μου είχε τονίσει δε ότι όφειλα
απλώς να δίνω την υπόσχεση ότι «θα…» και τίποτα περισσότερο. Οι
μόνοι άνθρωποι με τους οποίους μπορούσα να έχω καθημερινά
σχέσεις και επαφές, όπως όριζε άλλωστε το πρωτόκολλο, ήταν η
οικογένειά μου… άντε και κάποιες συγκεκριμένες άλλες κυρίες της
αυλής, οι οποίες τύχαινε να είναι συγγενείς και βέβαια πάντα με την
έγκριση του πατέρα μου.
Να βγω έξω από το παλάτι; Ούτε κατά διάνοια! Ούτε βόλτες
επιτρεπόταν να βγαίνω, όπως πριν παντρευτώ. Πάει η συναναστροφή
με τον κόσμο και τους εκτός παλατιού, ακόμα και με συγγενείς και
φίλους.
Ο δε Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, όπως είπα, ήταν απασχολημένος
με το να οργανώνει την άμυνα της Πόλης. Κι όσο πέρναγε ο καιρός, η
αναστάτωση μεγάλωνε. Το κατάλαβα καλά ένα βράδυ που ήρθε πάλι
ο σύζυγός μου στο κρεβάτι μας. Αφού κάναμε στα γρήγορα έρωτα,
σαν να ήταν απλώς και μόνο μια τυπική υποχρέωση, μου το πέταξε:
«Την επόμενη εβδομάδα φεύγεις».
«Δηλαδή;»
«Φεύγεις. Σου το είχα πει και πριν από ένα μήνα, όταν
παντρευτήκαμε».
Έτσι ήταν.
«Οι Τούρκοι;» ρώτησα.
«Ναι. Και πρέπει να διασωθείς… οπωσδήποτε».
«Γιατί ειδικά εγώ;»