Page 186 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Δεν εννοώ εσάς».
«Για πες…»
«Ο αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος».
Τον κοίταξα σαστισμένη.
«Μάλιστα, Άννα, αυτός!» είπε πάλι με ένα διφορούμενο χαμόγελο.
«Και… τι ήθελε; Να σου ζητήσει συγγνώμη;» ρώτησα
στραβομουτσουνιάζοντας.
«Σιγά! Αυτοί, καλή μου κορούλα, είναι σκληροί άνθρωποι.
Λοιπόν μου έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό».
«Δηλαδή;» ρώτησα.
«Σε θέλει…»
«Εμένα;»
«Ναι».
«Τι να με κάνει, πατέρα;»
Συννέφιασα. Κάπου πήγε το μυαλό μου. Εκείνος με κοίταξε
χαμογελώντας παράξενα. Δεν πίστευα ότι θα το ακούσω αλλά…
δυστυχώς το άκουσα.
«Μα να σε παντρευτεί!»
Πετάχτηκα από τη θέση μου. Έκανα τόσο θόρυβο, που ο φρουρός
άνοιξε το παραθυράκι της πόρτας, έριξε μια ματιά κι ύστερα το
ξανάκλεισε.
Ο πατέρας μού έκανε νόημα να μην κουνηθώ από τη θέση μου και
πήγε προς την πόρτα. Έβαλε το αυτί του εκεί κι έπειτα από λίγο με
πλησίασε και μου είπε ψιθυριστά:
«Πιο σιγά…»
Πήγε πάλι και αφουγκράστηκε πίσω από την πόρτα. Μετά με
πλησίασε και μου ψιθύρισε σχεδόν μέσα στο αυτί:
«Ακόμα και οι τοίχοι έχουν αυτιά».
Έγνεψα καταφατικά.
«Μα τι είναι αυτά που λες;» τον ρώτησα. «Ο αυτοκράτορας να
θέλει εμένα;»
«Ναι… Μου το είπε ξεκάθαρα».
Σταυροκοπήθηκα. Εγώ είχα να τον δω… ίσως και πάνω από
χρόνο!
«Μα είναι δυνατόν; Τόσες τον περιτριγυρίζουν. Αυτός θέλει