Page 207 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

ένιωθα τόσο, μα τόσο γεμάτη. Δεν είχα δεκάδες υπηρέτριες, αλλά
μόνο τη χοντρουλή κυρία που μου άλλαξε μόλις μια φορά τα
σεντόνια σε μια εβδομάδα και μου έφερνε φαγητό δύο φορές τη μέρα.
Τίποτα από αυτά δε με απασχολούσε, σας μιλώ ειλικρινά. Και
ξέρετε γιατί; Γιατί είχα δίπλα μου τον μόνο άνθρωπο που αγάπησα
ποτέ μου τόσο πολύ και που ήξερα ότι κι αυτός με αγαπάει. Με τα
λίγα μας υπάρχοντα περνούσαμε μια χαρά. Δεν ήθελα τίποτα
περισσότερο στη ζωή. Μόνο να τον έχω δίπλα μου.
Ο Μαρίνος Κονταρίνι ήταν για μένα η ίδια μου η ζωή.
Περπατούσαμε μαζί, κάναμε ιππασία στα λιβάδια, συζητάγαμε,
διασκεδάζαμε στις δυο ταβέρνες του χωριού, και κάναμε έρωτα δυο
και τρεις φορές τη μέρα. Μα τι άλλο θα μπορούσα να θέλω εγώ, μια
ερωτευμένη γυναίκα; Ήμουν ευτυχισμένη!
Ώσπου μια μέρα και πάλι όλα άλλαξαν. Είδα ένα πλοίο να
πλησιάζει στο λιμάνι. Κατάλαβα ότι οι μέρες της ευτυχίας και της
ξεγνοιασιάς μας πλησίαζαν προς το τέλος. Ο Μαρίνος μου έδωσε
θάρρος λέγοντάς μου ότι αυτό το πλοίο θα μας πήγαινε στη σωτηρία
μας και ότι όλα γρήγορα θα τέλειωναν.
Τον πίστεψα. Ποτέ δε μου είχε πει ψέματα ο αγαπημένος μου.
Ποτέ όσο ήμασταν μαζί… εκτός από αυτή τη φορά.