Page 225 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

οποίο, εννοείται, δεν περιλαμβανόταν τούτο το μωρό. Για μένα τώρα
μεγαλύτερη σημασία είχε –όσο κι αν ακουστεί σκληρό αυτό– να βρω
πάλι τους δικούς μου. Και κυρίως τον αγαπημένο μου Μαρίνο
Κονταρίνι.
Αν οι δικοί του δεν ήταν διατεθειμένοι ή δεν μπορούσαν να
κάνουν κάτι, εγώ δε θα άφηνα τον άντρα της ζωής μου έτσι, μόνο
του στο στόμα του λύκου. Θα τον έψαχνα και θα τον έφερνα πίσω, ο
κόσμος να χαλάσει. Αρκεί να ήταν ζωντανός.
Είχαν περάσει πια σαράντα μέρες και το μωράκι μου, αν και
ασθενικό είναι αλήθεια, μεγάλωνε καλά. Ο γιατρός το είχε από κοντά
και το βοήθησε να ξεπεράσει κάποια πρώτα προβλήματα. Οπότε μια
μέρα βρήκα τον πεθερό μου και του είπα στα ίσια:
«Θα πάω μόνη μου να βρω τον Μαρίνο».
«Τι λες, κόρη μου. Θα φύγεις;»
«Ναι. Θα πάω στην Πόλη για τον Μαρίνο. Δε θα τον αφήσω μόνο
του».
«Και το μωρό σου, δεν το σκέφτεσαι;»
«Το σκέφτομαι. Θα… θα το πάρω μαζί μου».
«Δε θα σε αφήσω!» είπε και τινάχτηκε από τη θέση του.
«Μα, πατέρα…»
«Ξέρεις πόσο επικίνδυνο είναι το ταξίδι για ένα νεογέννητο; Θες
να το σκοτώσεις;»
Δε μίλαγα.
«Δε θα σου το επιτρέψω!» είπε πάλι αυστηρά.
«Ε τότε… κρατήστε το εσείς».
«Εγώ;»
«Ναι… κι όταν γυρίσουμε οι δυο μας…»
«Μα έλα στα συγκαλά σου, κόρη μου! Τώρα που τα πράγματα
πάνε καλά…»
«Για μένα ποτέ δε θα είναι καλά αν δε βρω τον αγαπημένο μου
Μαρίνο… Ποτέ!» είπα κάπως πιο έντονα.
Κι αμέσως μετά ξέσπασα σε κλάματα. Ήρθε δίπλα μου και με
αγκάλιασε.
«Μια φορά τον εγκατέλειψα, πατέρα… δε θα το κάνω δεύτερη».
«Βρε παιδί μου, ξανασκέψου το! Άσε να βγει πρώτα ο χειμώνας.