Page 389 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Με νευρίασε και του έδωσα ένα χαστούκι. Αλλά αμέσως μετά μας
πήραν και τους δυο τα κλάματα. Προσπάθησα και πάλι να του
εξηγήσω. Στάθηκε αδύνατον. Ο Νικόλαος μου εξήγησε ότι πλέον
όλα είχαν κανονιστεί. Θα ταξίδευε όχι σαν ναυτικός αλλά σαν
έμπορος. Και θα επέστρεφε ύστερα από μερικούς μήνες.
Κατάλαβα ότι ήταν πολύ δύσκολο να τον μεταπείσω. Επανέφερα
την κουβέντα τις επόμενες μέρες. Νέα προσπάθεια. Του εξήγησα με
λεπτομέρειες τι είχα περάσει στα νιάτα μου από τότε που ακόμη
ήμουν στην Κωνσταντινούπολη, για το ναυάγιο στη Χίο, για το
καράβι μας και τους ναυτικούς που χάθηκαν. Αυτός όμως ήταν
ανένδοτος.
Έτσι είσαι; σκέφτηκα. Στάσου να δεις τι θα κάνω. Ήθελα να
διαπιστώσω με ποιον είχε συμφωνήσει το ταξίδι του, μήπως ήταν
κανένας απατεώνας. Έβαλα λοιπόν τον Σερβόπουλο κι αυτός με τους
ανθρώπους του ρώτησε αριστερά και δεξιά. Κατά τη γνώμη του, ο
γιος μου είχε φερθεί έξυπνα διαλέγοντας ένα καινούργιο σκαρί. Ο
ιδιοκτήτης του και επιχειρηματίας ήταν ευυπόληπτος άνθρωπος και
μάλιστα το εμπορικό του θα ταξίδευε μαζί με μερικά άλλα πλοία και
επιπλέον θα τους συνόδευε και μια πολεμική γαλέρα. Ο Νικόλαος
είχε επενδύσει τα πρώτα του δουκάτα στο εμπόριο μπαχαρικών και
λογάριαζε να κάνει αργότερα δική του επιχείρηση.
Λοιπόν, ύστερα από αυτά τα νέα, τι να έκανα ως μάνα; Να τον
έδενα; Έβαλα βέβαια και τις θείες του να του μιλήσουν. Ο Νικόλαος
όμως ήταν τέτοιος καταφερτζής, που ούτε λίγο ούτε πολύ τις πήρε
όλες με το μέρος του. Έμεινα με ανοιχτό το στόμα ακούγοντάς τες
να τον υπερασπίζονται! Έτσι, στο τέλος, έδωσα κι εγώ τη
συγκατάθεσή μου.
Ο γιος μου έφυγε από κοντά μου στα είκοσι δύο του. Εκείνη τη
μέρα ήμουν στην προκυμαία και του κούναγα το μαντίλι. Δεν τον
άφησα στιγμή από τα μάτια μου. Η θάλασσα κι ο πόλεμος –τα
μεγαλύτερα κακά που γνώρισα στη ζωή μου– μου πήραν τον άντρα.
Τι θα γίνει τώρα με το γιο μου;
Αυτά σκεφτόμουν καθώς οι αδελφές μου με συνόδευαν
στενοχωρημένη στο σπίτι. Τρεις μέρες έκλαιγα με μαύρο δάκρυ.
Αλλά μετά, και μιας και στη Βενετία είχε ξανοίξει πια ο καιρός,