Page 387 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Για να το οργανώσουμε σωστά», συμπλήρωσε κι ο
Πλουσιδιανός, «πρέπει να είμαστε απολύτως σίγουροι».
«Τα οικονομικά δε βασίζονται πάνω σε ενδείξεις, αλλά σε
αποδείξεις», είπε τώρα με νόημα ο Σερβόπουλος.
«Αν μου επιτρέπετε», πετάχτηκε ο Πλουσιδιανός, «προσωπικώς
δε θα είχα αντίρρηση ακόμα και να είμαι εγώ αυτός που από τη
Μεθώνη και τον Μοριά θα πείσω οικογένειες να μετοικήσουν στη
Σιένα. Και σας λέω ότι τώρα δα μπορώ να εγγυηθώ ίσως και για τις
πρώτες εκατό οικογένειες».
«Να μια καλή είδηση!» είπα χαρούμενη.
«Θα τους φορτώσουμε με κάποιο τρόπο σε καράβια και σε ένα
μήνα θα ξεμπαρκάρουν ίσως και κατευθείαν στη Σιένα. Αλλά πρέπει
πρώτα να ξέρω αν θα έχουν τίτλους ιδιοκτησίας οι άνθρωποι ή θα
είναι πάλι υπηρέτες αφεντάδων. Σπίτια υπάρχουν ή θα πρέπει να τα
χτίσουν οι ίδιοι; Σπόρους, εργαλεία, ζώα; Ποιος θα τα βάλει αυτά;»
«Και ποιο δόγμα θα λατρεύουν;» είπε ο Βησσαρίωνας.
«Σωστό κι αυτό», είπε πάλι ο Πλουσιδιανός. «Οι Έλληνες
Κρητικοί είναι ορθόδοξοι, αλλά εδώ οι Ιταλοί καθολικοί. Οι Σιενέζοι
θα τους επιτρέπουν να ακολουθούν το ορθόδοξο δόγμα;»
«Οι προβληματισμοί σας, φίλοι μου, είναι σωστοί και τους
κατανοώ», είπα. «Ωστόσο απόψε δε θα ήθελα να πάρουμε τελικές
αποφάσεις, αλλά να σκεφτούμε αν μπορούμε, πρώτη φορά οι Ρωμιοί,
να πάρουμε όλοι μαζί μιαν απόφαση και να κάνουμε κάτι καλό;»
Όλοι με κοίταζαν. Ήξερα τι σκέφτονταν. Ότι θα άνοιγα μια
καινούργια ιστορία κι ότι με είχε συνεπάρει ο ζήλος. Ή μήπως ήταν ο
έρωτας για τον Λαυρέντιο; Χμ… ίσως και αυτό… δεν το αρνούμαι
ολότελα!
Εκείνη η πρώτη συνάντηση έληξε τρεις ώρες αργότερα.
Ακούστηκαν πολλά και τελικά καταλήξαμε ότι η ιδέα ήταν γενικά
καλή. Και επίσης συμφωνήσαμε ότι δεν έπρεπε να ανακοινώσουμε
τίποτα –ούτε καν στην ελληνική αδελφότητα που ήταν συντηρητική
σε θέματα αλλαγών– προτού έχουμε κάποια οριστική απάντηση από
τη Σιένα.
Ο Λαυρέντιος επέστρεψε την επόμενη άνοιξη στη Βενετία
κουβαλώντας ένα κάρο δώρα για μένα. Όμως τότε έγιναν διάφορα