Page 391 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

είναι όλοι χαρούμενοι μπροστά σε μια τέτοια προοπτική. Μάλιστα
μου είπαν να σου διαμηνύσω, αρχόντισσα Άννα, ότι σε περιμένουν με
τους ανθρώπους σου, για να ξεκινήσουμε και επίσημα πια τις
συνομιλίες».
«Και με το θρήσκευμα τι θα γίνει;» ρώτησε ο Βησσαρίωνας.
«Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα. Θα επιτρέψουμε να χτίσουν
εκκλησίες οι Ρωμιοί και να έχουν τους δικούς τους ιερείς. Αλλά, απ’
ό,τι ξέρω, υπάρχουν και Έλληνες καθολικοί σε ορισμένα μέρη».
«Ακριβώς», είπε ο Πλουσιδιανός.
«Στην Κρήτη υπάρχουν αρκετοί».
«Αλλά όχι στις τουρκοκρατούμενες περιοχές. Λέτε να θέλουν να
συμβιώσουν καθολικοί και ορθόδοξοι;» ρώτησε η αδελφή μου η
Ελένη.
«Γιατί όχι;» είπα εγώ. «Για παράδειγμα, εδώ, στη Βενετία,
υπάρχουν ορθόδοξοι και Ρωμιοί και Αλβανοί και Σέρβοι… και ζούμε
μια χαρά! Φίλοι μου, έχω τη γνώμη ότι πρέπει να ξεκινήσουμε
άμεσα…»
Διέκρινα μιαν αμφιβολία στα μάτια τους, αλλά δεν πτοήθηκα και
συνέχισα:
«Ο κυρ Λαυρέντιος, ο άρχοντας του Συμβουλίου, μας το είπε
ξεκάθαρα. Είναι διατεθειμένοι να ξεκινήσουν τις επίσημες συζητήσεις
για τη δημιουργία ελληνικών χωριών στην περιφέρεια της πόλης
τους».
«Μέχρι και δέκα χιλιάδες ανθρώπους μπορεί να υποστηρίξει άνετα
ο τόπος», πετάχτηκε ο Λαυρέντιος.
«Και μετά βλέπουμε», συνέχισα. «Οι άνθρωποι θα φτιάξουν δική
τους περιουσία και θα μπορούν να την εκμεταλλεύονται. Δε θα
πληρώνουν φόρο, παρά μόνο λίγα από τα γεννήματα για τις κρατικές
αποθήκες. Δε θα έχουν αφέντη γαιοκτήμονα πάνω από το κεφάλι
τους. Θα κάνουν το εμπόριό τους, θα ακολουθούν το θρήσκευμά
τους…»
«Με την εκπαίδευση των παιδιών μας τι θα γίνει;» ρώτησε ο
Βλαστός. «Θα έχουν σχολεία; Θα μπορούν να πάνε σε
πανεπιστήμιο… Και επίσης υπάρχει πρόβλεψη για ένα τυπογραφείο
για τα βιβλία τους;»