Page 390 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

σκέφτηκα ότι πιο νότια, στα μέρη της Ελλάδας, θα είχε ακόμα
καλύτερο καιρό και δε θα κινδύνευε πολύ, το αγόρι μου. Πόσω
μάλλον προς την Αφρική. Έτσι, παρηγορήθηκα και γέμισα με ελπίδα.
Οι μέρες πέρναγαν κι εγώ είχα να ασχοληθώ με φλέγοντα
ζητήματα. Ο Λαυρέντιος δεν είχε φύγει ακόμη από το σπίτι.
Ευτυχώς, γιατί ήταν η παρηγοριά μου, και παρά τα όσα είχε ακούσει
από το γιο μου, ο κακομοίρης τον υποστήριζε. Λοιπόν τώρα,
ομολογώ, χωρίς τον μικρό επικρατούσε ησυχία στο σπίτι.
Μπορούσαμε ακόμα και να κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι. Και να σας
πω και κάτι; Μ’ αυτόν τον άντρα ένιωθα μια σιγουριά που μόνον ο
συχωρεμένος ο Μαρίνος μου είχε προσφέρει μέχρι τότε.
Το διάστημα εκείνο, που ο Λαυρέντιος ήταν στο σπίτι μου,
κάναμε και αρκετά συμβούλια μαζί με τους ανθρώπους μου σχετικά
με το θέμα της ίδρυσης του μικρού –ίσως και αυτόνομου, θα
μπορούσα να πω– κρατιδίου μας υπό την εποπτεία και την
προστασία της Σιένας. Ήταν πράγματι μια επαναστατική λύση για
τους Ρωμιούς που ήθελαν να ζουν ελεύθεροι κι όχι κάτω από το ζυγό
του Τούρκου, αλλά στο πλαίσιο μιας χριστιανικής, ελεύθερης
κοινότητας.
Ένα απόγευμα μαζευτήκαμε καμιά εικοσαριά άνθρωποι στη
μεγάλη αίθουσα του παλατιού μου. Είχα ήδη τις προηγούμενες μέρες
παρουσιάσει τον Λαυρέντιο. Ανάμεσά μας ήταν εκπρόσωποι της
ελληνικής κοινότητας της Βενετίας αλλά και από άλλες κοινότητες
Ρωμιών του εξωτερικού.
«Εγώ νομίζω», είπε ο Σερβόπουλος σε μια στιγμή, «ότι μπορεί να
προωθηθεί το σχέδιο με καλές προοπτικές».
«Πόσους ανθρώπους μπορείτε να δεχτείτε;» ρώτησε ο
Πλουσιδιανός.
«Αυτό θα εξαρτηθεί πρωτίστως από τους Ρωμιούς που είναι
διατεθειμένοι να μετοικήσουν. Αλλά πάντα μιλάμε για κάποιες
χιλιάδες», είπε ο Λαυρέντιος.
«Είστε σίγουρος;» ρώτησε ένας εκπρόσωπος της ελληνικής
κοινότητας του εξωτερικού.
«Ναι, γιατί όχι;» είπε ο Λαυρέντιος. «Η περιοχή είναι έρημη.
Θέλει χέρια. Στο Συμβούλιο της Σιένας, του οποίου προΐσταμαι,