Page 393 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Ή ακόμα η κάθε κοινότητα του εξωτερικού να έχει έναν
αντιπρόσωπο και να συσταθεί ένα συμβούλιο το οποίο θα
ανανεώνεται», είπε ένας άλλος.
Τους παρακολουθούσα καθώς συζητούσαν τώρα όλες τις
προοπτικές του θέματος, ωστόσο διέκρινα κάποιες πρώτες
αντιγνωμίες, πράγμα που δε μου άρεσε. Κι έτσι είπα:
«Εγώ σκέφτομαι ότι αν έρθουν στην Ιταλία και αρχοντικές
οικογένειες, μπορούν να ορίσουν ένα μικρό συμβούλιο μεταξύ τους,
όπως στη Σιένα, ώστε να διαχειρίζονται τα προβλήματα του τόπου.
Αυτό το συμβούλιο θα ανανεώνεται και θα συνδιαλέγεται με το
Συμβούλιο της Σιένας».
«Αυτό είναι μια καλή λύση. Γιατί όχι;» είπε κι ο Λαυρέντιος.
Στη συνέχεια τέθηκαν όλα τα θέματα και μάλιστα, μπορώ να πω,
σε καλές βάσεις. Τελικά δεν υπήρξαν σημαντικές διαφωνίες, γιατί
πάντα προτείνονταν λύσεις. Κι αυτό που είχε σημασία ήταν ότι όλοι
θέλαμε να στήσουμε κάτι καινούργιο.
Όταν τελειώσαμε και αποχώρησαν όλοι, ήμουν πιο αισιόδοξη. Κι
ο Λαυρέντιος μου είπε:
«Κάτι κάνουμε τώρα. Τι λες;»
Του χαμογέλασα ευτυχισμένη και τον φίλησα.
Ύστερα από μερικές μέρες έφυγε ο Λαυρέντιος και το σπίτι μου
ερήμωσε πάλι. Τότε κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν η χαρά
μου τα τελευταία χρόνια. Όταν πλαγιάζαμε στο ίδιο κρεβάτι, ένιωθα
ασφαλής και πλέον δε φοβόμουν τα βράδια, δεν ήμουν μόνη. Ήταν
πολύ σημαντικό για μένα να έχω έναν τέτοιο άντρα δίπλα μου, έναν
άντρα που αγαπούσε όχι μόνο εμένα αλλά και τη ρωμιοσύνη.
Όχι. Τον Μαρίνο δεν τον ξέχασα ποτέ. Ακόμα και σήμερα, που
έχουμε μπει στον 16ο αιώνα κι έχουν περάσει τόσο πολλά χρόνια
από τότε που τον έχασα, εξακολουθώ να τον σκέφτομαι και να τον
αγαπώ. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, ο άνθρωπος είναι και σάρκα.
Λοιπόν θέλει να έχει έναν άνθρωπο δίπλα του, για να μη ζει με το
όνειρο. Γι’ αυτό πιστεύω ότι ο Μαρίνος θα με συγχωρούσε που
αποφάσισα να έχω συντροφιά μου τον Λαυρέντιο. Ωστόσο στην
παρούσα φάση της ζωής μου περισσότερη σημασία για μένα είχε ένα
πράγμα· ο λαός μου, οι Ρωμιοί που υπέφεραν κάτω από τον