Page 395 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

37
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει μεγαλύτερη χαρά απ’ το να βλέπεις τους
κόπους σου να καρποφορούν όσο περνάει ο καιρός. Και τότε δεν
μπορείς παρά να πιστέψεις ότι η Θεία Πρόνοια είναι μαζί σου. Γιατί
τα λέω όλα αυτά; Από την εποχή που πέθανε ο συχωρεμένος ο
άντρας μου, ο Μαρίνος Κονταρίνι, πέρασαν αρκετά χρόνια. Και
κάποια στιγμή άρχισε να ανθίζει και πάλι το χαμόγελο στα χείλη μου.
Γιατί όλες οι υποθέσεις πήγαιναν αρκετά καλά. Κι όταν λέω όλες,
εννοώ όλες!
Για παράδειγμα, ο γιος μου ο Νικόλαος. Αυτός, αν και μικρός, είχε
ριχτεί με ζέση στη δουλειά του, τις εμπορικές του επιχειρήσεις.
Μέχρι να κλείσει τα τριάντα του, είχε κάνει μια καλή περιουσία και
ήταν ένας αξιοσέβαστος ευγενής. Δεν έλεγαν πια γι’ αυτόν «ο γιος
της βασίλισσας», αλλά «ο καπετάν Νικόλας Κονταρίνι». Γιατί ο
Νικόλαος πολύ γρήγορα –εντάξει… και με μια δική μου οικονομική
βοήθεια, ένα δάνειο πενήντα χιλιάδων δουκάτων– είχε καταφέρει ήδη
πολλά· η εταιρεία του έκανε εισαγωγές μπαχαρικών από την Ανατολή
και εξαγωγές γυάλινων ειδών προς την Αίγυπτο κυρίως. Ήταν τόσο
καλός στο εμπόριο και στη ναυτική τέχνη, που είχε συνάψει
συνεργασίες με τους πιο πλούσιους εμπόρους του Ριάλτο. Επιπλέον
είχε αποκτήσει και τρία δικά του πλεούμενα. Μετά από χρόνια ο
μικρός, αν και ποτέ δεν του το ζήτησα, επέστρεψε το δάνειο που του
είχα δώσει και μάλιστα με τόκο. Η αγάπη του ήταν το πιο παλιό
καράβι του και το κυβερνούσε ο ίδιος. Του είχε δώσει το όνομα
«Αετός» και είχε χαράξει πάνω του τον δικέφαλο αετό. Το δεύτερο,
προς τιμήν μου, το ονόμασε «Άννα» και το τρίτο «Ελευθερία».
Όπως καταλαβαίνετε, με τον καιρό συζητήσαμε πολλά με το γιο
μου, του είπα όλες τις λεπτομέρειες για το παρελθόν μου, που του
είχα αποκρύψει, κι αυτός έδειξε κατανόηση, και το πιο σημαντικό