Page 392 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Κύριε Βλαστέ, είναι γνωστή η δράση σας στη Βενετία. Θα
χαρούμε να έχουμε τα φώτα σας, όχι μόνο στα χωριά, αλλά και στη
Σιένα. Ένα τυπογραφείο, αν μας κάνετε την τιμή να το οργανώσετε
από την αρχή, θα ήταν πολύ χρήσιμο και για μας».
«Και από δασκάλους;» ρώτησε ο Βησσαρίωνας.
«Μπορείτε να φροντίσετε εσείς ή κάποιος από την κοινότητα της
Βενετίας να φέρετε άτομα της αρεσκείας σας», είπε ο Λαυρέντιος.
«Δηλαδή μπορούμε να στείλουμε εμείς δασκάλους δικούς μας;»
ρώτησε ο εκπρόσωπος της ελληνικής κοινότητας.
«Εννοείται. Εμείς θα τους διαθέσουμε κάποιους μόνο για τα
ιταλικά… καταλαβαίνετε ότι είναι απαραίτητο, έτσι;» του απάντησε
ο Λαυρέντιος.
«Δε θα είχα αντίρρηση», είπε εκείνος.
«Αλήθεια, ποιος θα είναι κυβερνήτης στα καινούργια χωριά; Γιατί
στο κάστρο θα εγκατασταθεί ο κυβερνήτης τους… έτσι δεν είναι;»
ρώτησε ένας εκπρόσωπος της κοινότητας του εξωτερικού.
Ήταν ένα ερώτημα που, ομολογώ, παρά το ότι ήταν πολύ κρίσιμο,
δεν το είχα σκεφτεί από μόνη μου.
«Εσείς τι προτείνετε;» ρώτησα τον Λαυρέντιο.
«Η κοινότητα της Σιένας δε θα είχε αντίρρηση οι άποικοι να έχουν
δικό τους άρχοντα ο οποίος θα είναι υπόλογος στην πόλη».
«Γιατί να μην είναι η αυτοκράτειρά μας;» είπε ο Πλουσιδιανός.
Όλοι τον κοιτάξαμε κατάπληκτοι… ακόμα κι εγώ. Με είχε
αιφνιδιάσει.
«Εξάλλου δική της ήταν η ιδέα», συνέχισε.
«Α όχι… δεν μπορώ να δεχτώ», είπα.
«Γιατί όχι;» είπε και ο Λαυρέντιος. «Αν το δεχτεί και η Σιένα,
κανένα πρόβλημα».
«Νομίζω ότι η θέση μου δεν είναι στη Σιένα αλλά εδώ, στη
Βενετία. Εξάλλου εδώ έχω τις δουλειές μου και…»
«Θα μπορούσες άνετα να επισκέπτεσαι τους υπηκόους σου δύο
φορές το χρόνο, την άνοιξη και το φθινόπωρο», είπε ο Πλουσιδιανός.
«Εκτός κι αν έχουμε έναν άνθρωπό μας εκεί σε μόνιμη βάση.
Διαφορετικό κάθε χρόνο», είπε ο εκπρόσωπος της βενετικής
κοινότητας.