Page 385 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

36
Το να οργανώσεις ουσιαστικά από την αρχή ένα κράτος δεν είναι
μικρό ούτε πολύ εύκολο εγχείρημα. Το σχεδίασα καλά στο μυαλό
μου και μετά το ξανακουβέντιασα με τον Λαυρέντιο. Στόχος μας
ήταν να μεταφέρουμε Ρωμιούς από τη σκλαβωμένη Ελλάδα στη
Σιένα. Αλλά θα πετύχαινε το σχέδιο; Αποφασίσαμε να το
ξεκινήσουμε. Αυτός θα έφερνε την ιδέα στο Συμβούλιο της πόλης
του κι εγώ θα μιλούσα στον κύκλο μου στη Βενετία.
Έτσι, κάποια στιγμή, όταν επέστρεψα από τη Σιένα, έκανα μια
επίσημη συνάντηση στο παλάτι μου με τους καλύτερους συμβούλους
μου. Με πρώτο και καλύτερο τον Σερβόπουλο που είχε και την
επιμέλεια των οικονομικών μου. Μαζί μας ήταν κι ο Νικόλαος
Βλαστός που ήταν αρμόδιος για τα μορφωτικά θέματα και για τον
οποίο θα μιλήσω και αλλού, ο καρδινάλιος Βησσαρίωνας του οποίου
οι γνωριμίες έφταναν μέχρι τον Πάπα, και επίσης ο πολύ καλός φίλος
Κρητικός Γαβριήλ Πλουσιδιανός που ήταν επίσκοπος στη Μεθώνη
και είχε πολλές σχέσεις με τους Βενετούς και τους Έλληνες της
Κρήτης. Τέλος, πάντα συμβουλευόμουν τις αδελφές μου, οι οποίες
έδιναν την απαραίτητη γυναικεία άποψη πάνω σε όλα τα θέματα.
Σ’ αυτή τη συνάντηση λοιπόν συζητήσαμε το θέμα για το κάστρο
της Σιένας.
«Φίλοι και συνεργάτες μου», τους είπα, «σε γενικές γραμμές έχετε
ενημερωθεί για το θέμα μας. Ποια είναι η γνώμη σας; Ας μιλήσει
πρώτος ο Σερβόπουλος».
«Σίγουρα είναι μια πρωτότυπη ιδέα και θα έλεγα ότι την
επικροτώ. Αλλά υπάρχουν δεκάδες προβλήματα. Για παράδειγμα,
κάτι που μου έρχεται τώρα στο μυαλό, πώς θα μεταφέρουμε τόσο
κόσμο από τη σκλαβωμένη Ελλάδα;»
«Με δύο τρόπους: Πρώτον με πλοία μέχρι τη Βενετία και στη