Page 381 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

πλέον είχα μια καλή παρέα και η ζωή μου είχε αποκτήσει ενδιαφέρον
και πάλι. Όταν ο Λαυρέντιος συνήλθε εντελώς, αρχίσαμε τις βόλτες
στη Βενετία, την οποία φάνηκε ότι γνώριζε καλά, μιας και είχε
ξανάρθει αρκετές φορές. Και μάλιστα, όπως μου αποκάλυψε, στα
νιάτα του είχε κι αυτός σπουδάσει φιλοσοφία και ελληνικά στη
Φλωρεντία.
Προφανώς κάποια στιγμή του είπα ποια πραγματικά ήμουν. Κι
από τότε, όταν με συναντούσε, με χαιρετούσε με μια βαθιά
υπόκλιση, σαν να βρισκόταν μπροστά στη δική του βασίλισσα. Όταν
ήρθε η ώρα να φύγει, και καθώς τον αποχαιρετούσα, υποσχέθηκε ότι
την επόμενη φορά που θα ερχόταν, θα ήταν για να με πάρει μαζί του.
Αυτό έγινε τελικά ένα χρόνο αργότερα κι αφού είχαν προηγηθεί
αρκετές επιστολές. Γιατί στο μεταξύ ανοίξαμε τακτική αλληλογραφία
και μια φορά το μήνα ανταλλάσσαμε γράμματα. Αυτή τη φορά είχε
έρθει στη Βενετία για κρατικές υποθέσεις της Σιένας. Γιατί ο
Λαυρέντιος Αντονιόνι ήταν ο επικεφαλής του Συμβουλίου της Σιένας
και γι’ αυτό, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, ερχόταν στη Βενετία
για υποθέσεις που αφορούσαν τα δύο κράτη.
Ήρθε λοιπόν πάλι στη Βενετία με μιαν ακολουθία από είκοσι
ανθρώπους. Εννοείται ότι δεν επρόκειτο να τους αφήσω να μείνουν
σε ξενοδοχείο. Τους φιλοξένησα όλους. Και κάποια στιγμή, ενώ
καθόμασταν και συζητάγαμε, μου έκανε την πρόταση να πάμε μαζί
στη Σιένα για λίγο καιρό. Προφανώς και δέχτηκα.
Να πω εδώ ότι κάποια στιγμή τον σύστησα στο γιο μου, τον
Νικόλαο. Αλλά ο μικρός είχε εντελώς διαφορετική γνώμη για τον
Λαυρέντη σε σχέση μ’ εμένα. Νόμιζε ότι ήθελα να τον παντρευτώ
και να τον κάνω δεύτερο πατέρα του. Τον διαβεβαίωσα όμως ότι δεν
είχα τέτοιο σκοπό. Πάντως να ομολογήσω ότι, καταπώς τον ήξερα
τον Λαυρέντη κι έτσι όπως τον γνώρισα αργότερα, δε θα είχα
σοβαρές αντιρρήσεις να γίνει ο τρίτος σύζυγός μου. Όμως πού να
καταλάβει ο γιος μου! Έτσι, εκείνον τον Σεπτέμβριο έφυγε
χολωμένος από κοντά μου για το Πανεπιστήμιο κι εγώ με βαριά
καρδιά ετοιμάστηκα με την ακολουθία μου για τη Σιένα.
Όταν φτάσαμε στην πόλη του, με σύστησε στους δικούς του,
παραλείποντας βέβαια, όπως είχαμε συμφωνήσει, τα σχετικά με τους