Page 378 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Να τους πάμε σε κανένα μοναστήρι;» πετάχτηκε μια υπηρέτρια.
«Όχι. Πάρτε τους όλους στα χέρια και στο σπίτι… γρήγορα!» είπα
αποφασιστικά.
Υπάκουσαν και στο μεταξύ εγώ έστειλα έναν υπηρέτη μου να
φωνάξει έναν γνωστό μου γιατρό με τους νοσοκόμους του. Λίγο
μετά επιβιβαστήκαμε στις γόνδολες κι έτσι ξεκινήσαμε για το παλάτι
μου. Όταν φτάσαμε, μισή ώρα αργότερα, έβαλα τους δύο ξένους στα
δωμάτια των καλεσμένων. Ο ένας ήταν περίπου στην ηλικία μου και
αρκετά καλοστεκούμενος. Ήταν ξανθός με γαλανά μάτια και μέτριο
ανάστημα. Φαινόταν καλοσυνάτος. Είχε όμως μια πληγή κάτω δεξιά
από τη μασχάλη που αιμορραγούσε επικίνδυνα. Ο σύντροφός του
ήταν πιο νέος, μάλλον υπηρέτης του, και είχε ένα τρύπημα στον ώμο,
επίσης επικίνδυνο.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και κατέφτασε ο γιατρός με τους βοηθούς
του. Αμέσως έπιασαν δουλειά. Ύστερα από μια ώρα, κι ενώ
βρισκόμασταν στο σαλόνι, ο γιατρός με ενημέρωσε σχετικά με την
κατάστασή τους.
«Αναμφισβήτητα, αν έμεναν χωρίς φροντίδα, θα είχαν πεθάνει από
αιμορραγία».
«Και τώρα;» τον ρώτησα ανήσυχη.
«Τη γλίτωσαν. Τους έκανα και ράμματα. Έχουν βέβαια υψηλό
πυρετό…»
«Τι σημαίνει αυτό;» ρώτησα. «Μήπως πρέπει να κάνω κάτι
εγώ…»
«Ηρεμήστε! Ο χρόνος θα δείξει. Έχω δώσει εντολές στις
υπηρέτριες. Αλλά νομίζω ότι αύριο, αν όλα πάνε καλά, θα έχει πέσει
κι ο πυρετός».
«Καλό αυτό», διαπίστωσα. «Πότε θα μπορέσουν να
μετακινηθούν;»
«Κοιτάξτε… για να κλείσουν καλά οι πληγές, πρέπει να περάσουν
περίπου δύο εβδομάδες. Αλήθεια, ποιοι είναι… σας είπαν κάτι;»
«Όχι… αλλά φαίνονται ευγενείς».
«Αυτό νομίζω κι εγώ. Πάντως σύντομα θα μπορούν άνετα να σας
μιλήσουν».
Με το γιατρό συζητήσαμε ακόμα λίγο και μετά έδωσα εντολή