Page 376 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

35
Υπάρχει μια παροιμία που λέει: «Η ζωή δεν τελειώνει με το θάνατο,
αλλά τότε αρχίζει». Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω σε ποιον
αναφέρεται· στον νεκρό ή σ’ εκείνους που μένουν ζωντανοί; Γιατί
εγώ, όταν έχασα τον Μαρίνο μου και τους δικούς του, νόμισα ότι
είχα χάσει τη ζωή μου όλη. Αλλά βέβαια τούτο απείχε πολύ από την
πραγματικότητα. Γιατί η ζωή συνεχίζεται. Διαβάστε τι εννοώ.
Είχαν πλέον περάσει ίσως και πάνω από δέκα χρόνια που ήμουν
χήρα κι ο πόλεμος με την οθωμανική αυτοκρατορία είχε πια
τελειώσει. Εκείνη την περίοδο ασχολιόμουν με διάφορα θέματα. Και
πρώτα απ’ όλα με το γιο μου που στο μεταξύ είχε μεγαλώσει και
σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβας, δίπλα στη Βενετία.
Παράλληλα, τα καλοκαίρια εργαζόταν σε έναν πλοιοκτήτη και
μάθαινε τα σχετικά με την οικονομία και το εμπόριο. Καταπώς μου
έλεγε, ήθελε να φτιάξει τη δική του εμπορική εταιρεία. Δεν είχα
αντίρρηση, αρκεί μόνο να τον είχα κοντά μου. Δεν ήθελα να τον
χάσω κι αυτόν στη θάλασσα. Σε γενικές γραμμές, θα έλεγα, η ζωή
μου είχε μπει και πάλι σε μια σειρά.
Στις άμεσες προτεραιότητές μου, εκτός από το γιο μου, ήταν και
η ρωμιοσύνη της Βενετίας. Η ελληνική αδελφότητα, στα σπάργανα
ακόμη τότε, ήταν μικρή και βέβαια οικονομικά ανίσχυρη, ώστε να
συνδράμει τους πάντες. Λοιπόν έκανα ό,τι μπορούσα για να βοηθάω
το λαό μου ή και κάθε Ρωμιό που μου ζητούσε βοήθεια: άλλοτε
περιέθαλπα πρόσφυγες, άλλοτε τους συνέδραμα οικονομικά, τους
αγόραζα ρούχα ή τους παρείχα συσσίτια, τους έβρισκα προσωρινό
τόπο διαμονής, και άλλα πολλά. Αποτέλεσμα ήταν οι Ρωμιοί να
πληθαίνουν μέσα στην πόλη, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς με
σέβονταν και με αγαπούσαν.
Απ’ την άλλη οι αρχές δεν έβλεπαν πάντα με καλό μάτι αυτή μου