Page 374 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

ετοίμαζε… και μου το είπε:
«Τι θα έλεγες να ηγηθείς της ελληνικής αδελφότητας στη
Βενετία;»
«Αυτό το έχουμε ξανασυζητήσει», απάντησα. «Οι κεφαλές της
αδελφότητας, ακόμα και ύστερα από τόσα χρόνια που έχω στην
πόλη, με αντιμετωπίζουν σαν μια απλή… καταλαβαίνεις… εντελώς
ψυχρά».
«Γιατί;» ρώτησε ο καρδινάλιος έκπληκτος.
«Λένε πως δεν έχουν βασιλιά να προσκυνήσουν», πετάχτηκε ο
Σερβόπουλος.
«Δεν έχει σημασία», απάντησε ο καρδινάλιος. «Εννοώ, η
ρωμιοσύνη χρειάζεται μια κεφαλή για να προΐσταται… έστω και
τιμητικά».
«Αν και δε γράφτηκες στους καταλόγους της αδελφότητας, όμως
θα μπορούσες να έχεις κάποιο λόγο στα σχέδιά της», είπε ο
Σερβόπουλος.
Τους κοίταζα με αδημονία. Μα τι είχαν πάλι στο μυαλό τους οι
δυο γέροντες;
«Τι θα έλεγες να διαλέξουμε ένα οικόπεδο για να χτίσουμε μια
εκκλησία;»
«Εκκλησία; Για ποιο λόγο, Σερβόπουλε;» τον ρώτησα απορημένη.
«Οι καθολικοί –και συγγνώμη, φίλε Βησσαρίωνα– μέχρι σήμερα
δεν το έχουν επιτρέψει αυτό. Οι ορθόδοξοι της Βενετίας πηγαίνουμε
σε δικούς τους ναούς που μας έχουν παραχωρήσει για τον
εκκλησιασμό μας».
«Αν όμως είχαμε ένα οικόπεδο;» συμπλήρωσε ο Βησσαρίωνας
ρίχνοντάς μου μια φευγαλέα ματιά.
«Κι όπως μου ανέφερε η αδελφότητα», συνέχισε ο Σερβόπουλος,
«υπάρχουν πολλά κενά και καλά οικόπεδα εδώ στη Βενετία».
Δεν ήταν καθόλου άσχημη η ιδέα τους.
«Αν λοιπόν, Άννα, δώσουμε ένα καλό ποσό στην αδελφότητα,
νομίζω ότι δε θα είχαν αντίρρηση να προεδρεύεις μερικές φορές στις
συνάξεις και να λες τη γνώμη σου», είπε τώρα ξεκάθαρα ο
Σερβόπουλος.
«Εξάλλου υπήρξες σύζυγος του τελευταίου αυτοκράτορα,