Page 375 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

αναγνωρισμένη από το κράτος, κι έτσι δικαιωματικά…» συμπλήρωσε
ο Βησσαρίωνας.
Είχα τις αμφιβολίες μου για όσα άκουγα. Επέμειναν και στο τέλος
μου είπαν ότι μόνο εγώ θα μπορούσα να είμαι ο συνδετικός κρίκος
όλων των Ελλήνων της Διασποράς. Γιατί κοινότητες ορθόδοξων
Ρωμιών υπήρχαν και σε άλλα κράτη, κυρίως όμως στη Βενετία.
Μάλιστα, προς επίρρωσιν όλων αυτών, μου έδειξαν κι ένα μάτσο
από επιστολές Ρωμιών της Διασποράς οι οποίοι μου απευθύνονταν
αποκαλώντας με «αυτοκράτειρα των Ρωμαίων» και μου δήλωναν τη
συμπαράστασή τους. Επίσης σχεδόν όλοι ζητούσαν την οικονομική
συνδρομή μου και τη γνώμη μου σε διάφορα θέματα.
Το σκέφτηκα, ομολογώ, αρκετούς μήνες το θέμα κι έτσι τελικά
αποφάσισα ότι θα μπορούσα να το κάνω· δηλαδή να συμμετέχω στις
συνεδριάσεις της ελληνικής αδελφότητας της Βενετίας. Επιπλέον,
ανέλαβα προσωπικά να βρω κι ένα οικόπεδο για να χτίσουμε
αργότερα τον δικό μας ορθόδοξο ναό. Και ειδικά αυτό το πέτυχα
σχετικά σύντομα, σε μια περιοχή πολύ κοντά στο παλάτι του δόγη.
Είναι αρκετά μεγάλο και βρίσκεται πίσω από την εκκλησία του
Αγίου Ζαχαρία. Λοιπόν τη μια μέρα το αγόρασα και την επομένη το
παραχώρησα με δωρεά στην ελληνική αδελφότητα της Βενετίας.
Ελπίζω κάποια στιγμή το κράτος να μας δώσει την πολυπόθητη
άδεια και να χτίσουμε τον δικό μας ορθόδοξο ναό. Πρότεινα στην
αδελφότητα να αφιερώσουμε το ναό μας στον Άγιο Γεώργιο. Ακόμη
το σκέφτονται. Απ’ την άλλη, και η Καθολική Εκκλησία ανθίσταται,
ίσως γιατί βλέπει ότι πλέον σήμερα, στον 16ο αιώνα, οι ορθόδοξοι
έχουμε πληθύνει στη Βενετία και μάλλον φοβάται. Γι’ αυτό κι ο
Βησσαρίωνας έλεγε ότι η Βενετία «είναι σχεδόν ένα άλλο Βυζάντιο».