Page 373 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Όμως οι Ευρωπαίοι λίγο θα ενδιαφερθούν για το σχέδιό μου»,
πρόσθεσε.
«Γιατί το λες αυτό;» τον ρώτησα.
«Γιατί εκτός από τα πολύ λίγα χρήματα που συγκέντρωσα, στην
πραγματικότητα λίγες χιλιάδες χρυσά φλουριά…»
«Θα έχεις και από μένα άλλες τρεις χιλιάδες δουκάτα για τον
αγώνα σου», τον διέκοψα.
Μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα. Σηκώθηκε και με αγκάλιασε
θερμά.
«Έχεις κάνει τόσα για μένα…»
«Όχι για σένα… για την πατρίδα, γέροντα. Κι αφού εσύ τρέχεις…»
«Υπάρχει και κάποιο άλλο πρόβλημα», είπε καθώς σκούπιζε τα
δάκρυα από τα γέρικα μάτια του.
«Τι πρόβλημα;» ρώτησε ο Σερβόπουλος.
«Οι Δυτικοί δε θέλουν να στείλουν στρατό», είπε ο Βησσαρίωνας.
«Και τη Βενετία; Θα την αφήσουν στη μοίρα της;» ρώτησα εγώ.
Δε μου απάντησε.
«Πού θα καταλήξει αυτός ο πόλεμος;»
«Κανένας δεν ξέρει, Άννα».
«Εσύ, Βησσαρίωνα, που είσαι καρδινάλιος, αν μίλαγες στον
Πάπα…»
«Το έκανα ήδη, κόρη μου».
«Και τι σου είπε;»
«Μέσες άκρες… ότι ο Θεός είναι μεγάλος, ότι δεν πρέπει να
βιαζόμαστε, ειδικά οι ιερείς, και άλλα τέτοια».
«Κατάλαβα. Όταν οι μεγάλοι ανακατεύουν στις υποθέσεις τους το
Θεό…» είπα απαξιωτικά.
«Όμως πιστεύω ότι αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άμεσα για
την Ελλάδα, ίσως θα μπορούσες εσύ να κάνεις κάτι για τους Ρωμιούς
εδώ», είπε ο Βησσαρίωνας.
«Εγώ; Τι εννοείς;» τον ρώτησα.
«Πιστεύω ότι είσαι το πιο κατάλληλο πρόσωπο… το είπα στον
Σερβόπουλο κάποια άλλη στιγμή…»
«Δεν καταλαβαίνω. Τι λέει, Σερβόπουλε;»
Εκείνος με κοίταξε και πήρε μια βαθιά ανάσα. Κάτι σημαντικό