Page 372 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

λαός μου. Ναι. Έπρεπε και πάλι να μαζέψω τα κομμάτια μου από την
καινούργια συμφορά μου και να σταθώ όρθια, γιατί ήμουν η
τελευταία αυτοκράτειρα της Κωνσταντινούπολης. Για πόσο καιρό θα
ήμουν σ’ αυτή την κατάσταση; Οι Ρωμιοί που είχαν χάσει δικούς
τους στη Χαλκίδα και σε όλη την Εύβοια ζήταγαν να με
συναντήσουν, σαν ένα στήριγμα, τώρα, στα δύσκολα. Κι εγώ; Εγώ τι
έκανα; Για πόσο καιρό θα θρηνούσα ακόμη τον αγαπημένο μου
σύζυγο;
Όσο ήμουν κλεισμένη στο παλάτι μου, ο Σερβόπουλος είχε
αναλάβει όλα τα θέματά μου. Μια μέρα, περίπου ένα χρόνο μετά, σε
ένα από τα συμβούλιά μας, που γίνονταν δυο φορές την εβδομάδα για
να με ενημερώνει για τα οικονομικά μου και για μια πληθώρα από
άλλα ζητήματα, μου είπε.
«Έχω φέρει κάποιον και… θα ήθελα να τον δεις».
«Ελπίζω να είναι κάτι ευχάριστο, γιατί σήμερα δεν έχω και τόσο
καλή διάθεση».
«Έχω μιλήσει μαζί του… νομίζω ότι θα σου κάνει καλό να τον
δεις».
«Ποιος είναι;» ρώτησα.
«Μια στιγμή», μου λέει και βγαίνει για λίγο έξω.
Όταν επέστρεψε, είχε μαζί του έναν καρδινάλιο. Δεν μπόρεσα να
τον αναγνωρίσω, ίσως γιατί ήμουν λίγο ζαλισμένη. Αλλά όταν έβγαλε
το καπέλο του, έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Ήταν ο φίλος μου ο
Βησσαρίωνας. Έπεσα στην αγκαλιά του και ξέσπασα σε κλάματα.
«Έλα, κόρη μου», είπε, «μην κάνεις έτσι… γιατί θα με πάρουν κι
εμένα τα κλάματα, γέρο άνθρωπο».
«Καθίστε, παρακαλώ», είπα και στους δύο.
Βολευτήκαμε στο σαλόνι και οι υπηρέτες μάς έφεραν αναψυκτικά.
Αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε. Ο Βησσαρίωνας μου είπε για τα
ταξίδια του στην Ευρώπη, στις αυλές των βασιλέων, και για το πόσο
τους είχε παρακαλέσει να βοηθήσουν τη Βενετία να σταθεροποιηθεί
στον Μοριά και να φτιάξουμε ένα καινούργιο κράτος Ρωμιών. Επίσης
τους είπε πόσο σημαντικό θα ήταν αυτό για όλη τη χριστιανοσύνη.
Καθώς μιλούσε όμως, μια απογοήτευση είχε ζωγραφιστεί στο
πρόσωπό του.