Page 384 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Το λες αλήθεια;» ρώτησα ξανά και ξαφνικά ένιωθα πολύ
χαρούμενη.
«Μα γιατί να σου πω ψέματα;» είπε. «Αν καταφέρναμε κάτι
τέτοιο, θα παίρναμε μια καλή οικονομική ανάσα. Αλλά για πες μου,
εσύ τι σκέφτεσαι;»
«Αυτό που σου ανέφερα. Οι Ρωμιοί, αν έβρισκαν ένα καλό
περιβάλλον, σαν αυτό… Άσε που από μόνοι τους θα έχτιζαν και το
κάστρο… με τα ίδια τους τα χέρια».
«Λες;» με ρώτησε με αμφιβολία.
«Είμαστε προκομμένος λαός… άκου τι σου λέω!» είπα
χαμογελαστή.
«Δηλαδή… για να καταλάβω, λες ότι μπορείς να φέρεις Ρωμιούς…
μα πού θα τους βρεις;»
«Από τη σκλαβωμένη Ελλάδα».
«Μα εκεί ο τόπος είναι στην εξουσία των Τούρκων».
«Αυτό είναι ένα θέμα. Αλλά, αν ήξεραν ότι θα έρθουν σε έναν
τόπο όπου θα μπορούν να έχουν δική τους γη, δε θα πληρώνουν
φόρους και απλώς και μόνο θα δίνουν κάποια από τα γεννήματα στη
Σιένα…»
Τον είδα ότι το σκεφτόταν για λίγο και μάλιστα σοβαρά. Ύστερα
είπε:
«Πρέπει να το συζητήσουμε. Θα το φέρω στο Συμβούλιο και
πιστεύω ότι δε θα έχουν αντίρρηση. Αν βρουν καλή λοιπόν την ιδέα
σου… Αλλά βέβαια έχουμε πολλές λεπτομέρειες να εξετάσουμε».
Αυτή ήταν η καινούργια μου ιδέα. Και ξεκίνησε έτσι απλά·
σκόπευα να φτιάξω δηλαδή ένα μικρό κράτος από Ρωμιούς ακριβώς
δίπλα στη Σιένα. Γιατί όχι, μια νέα Ελλάδα!
Κι αυτή η ιδέα κυριάρχησε στη σκέψη μου τα επόμενα χρόνια.