Page 35 - TH Edition Ver3
P. 35
33
ั้
มมํ – ซึ่งข้าพเจ้า/ วา – หรือว่า/ ภิกฺขเว – ดูกรภิกษุทงหลาย/ ปเร – คนทั้งหลายเหล่าอื่น/
ํ
อวณฺณํ – ซึ่งค าติเตียน/ ภาเสยฺยุ – พึงกล่าว/ ธมฺมสฺส – ซึ่งพระธรรม/ วา – หรือว่า/ อวณฺณํ – ซึ่ง
ค าติเตียน/ ภาเสยฺยุ – พึงกล่าว/ สงฺฆสฺส – ซึ่งพระสงฆ์/ วา – หรือว่า/ อวณฺณํ – ซึ่งค าติเตียน/ ภา
ํ
ุ
เสยฺย – พึงกล่าว/
ํ
ตตฺร – ในคนทั้งหลายเหล่านั้น/ เจ – หากว่า/ ตุมฺเห – เธอทั้งหลาย/ อสฺสถ – พึงเป็น/ กุ
ปิตา – เป็นผู้โกรธเคืองแล้ว/ วา – หรือว่า/ อนตฺตมนา – เป็นผู้ไม่พอใจแล้ว/ วา – หรือว่า/ อปิ –
บ้างหรือ/ นุ – หนอ/ ตุมฺเห – เธอทั้งหลาย/ ปเรสํ – ของคนทั้งหลายเหล่าอื่น/ สุภาสิตํ – ซึ่งค า
สุภาษิต/ ทุพฺภาสิตํ – ซึ่งค าทุพภาษิต/ อาชาเนยฺยาถา”ติ? – พึงรู้”ดังนี้?/
“โน – ไม่/ เหตํ – ก็+ข้อนั้น/ ภนฺเต”. – ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ”/
ั้
“มมํ – ซึ่งข้าพเจ้า/ วา – หรือว่า/ ภิกฺขเว – ดูกรภิกษุทงหลาย/ ปเร – คนทั้งหลายเหล่า
อื่น/ อวณฺณํ – ซึ่งค าติเตียน/ ภาเสยฺยุ – พึงกล่าว/ ธมฺมสฺส – ซึ่งพระธรรม/ วา – หรือว่า/ อวณฺณํ –
ํ
ซึ่งค าติเตียน/ ภาเสยยุ – พึงกล่าว/ สงฺฆสฺส – ซึ่งพระสงฆ์/ วา – หรือว่า/ อวณฺณํ – ซึ่งค าติเตียน/
ํ
ฺ
ํ
ภาเสยฺยุ – พึงกล่าว/ ตตฺร – ในคนทั้งหลายเหล่านั้น/ ตุมฺเหห – อันเธอทั้งหลาย/ อภูตํ – เรื่องไม่จริง
ิ
แล้ว/ อภูตโต – โดยความเป็นเรื่องไม่จริงแล้ว/ นิพฺเพเฐตพฺพํ – ควรชี้แจงให้เห็นชัด/
‘อิติเปตํ – แม้ด้วยประการฉะนี้+เรื่องนี้/ อภูตํ – เป็นเรื่องไม่จริงแล้ว/
อิติเปตํ – แม้ด้วยประการฉะนี้+เรื่องนี้/ อตจฺฉํ – เป็นเรื่องไม่จริง/
นตฺถิ – ย่อมไม่มี/ เจตํ – หากว่า+ค าติเตียนนั้น/ อมฺเหสุ – ในข้าพเจ้าทั้งหลาย/
น – ไม่/ จ – ด้วย/ ปเนตํ – ก็+ค าติเตียนนั้น/ อมฺเหสุ – ในข้าพเจ้าทั้งหลาย/ สํวชฺชตี’ติ. –
ิ
ย่อมปรากฏ’ดังนี้/
๖. “มมํ – ซึ่งข้าพเจ้า/ วา – หรือว่า/ ภิกฺขเว – ดูกรภิกษุทั้งหลาย/ ปเร – คนทั้งหลายเหล่า
อื่น/วณฺณํ – ซึ่งค ายกย่อง/ ภาเสยฺยุ – พึงกล่าว/ ธมฺมสฺส – ซึ่งพระธรรม/ วา – หรือว่า/วณฺณํ – ซึ่ง
ํ
ค ายกย่อง/ ภาเสยฺยุ – พึงกล่าว/ สงฺฆสฺส – ซึ่งพระสงฆ์/ วา – หรือว่า/วณฺณํ – ซึ่งค ายกย่อง/ ภา
ํ
ํ
ุ
เสยฺย – พึงกล่าว/
ตตฺร – ในคนทั้งหลายเหล่านั้น/ ตุมฺเหห – อันเธอทั้งหลาย/ น – ไม่/ อานนฺโท – ความรื่น
ิ
เริง/ น – ไม่/ โสมนสฺสํ – ความดีใจ/ น – ไม่/ เจตโส – แห่งใจ/ อุปฺปิลาวิตตฺตํ – ความกระหยิ่ม/
กรณียํ. – ควรท า/
มมํ – ซึ่งข้าพเจ้า/ วา – หรือว่า/ ภิกฺขเว – ดูกรภิกษุทงหลาย/ ปเร – คนทั้งหลายเหล่าอื่น/
ั้
วณฺณํ – ซึ่งค ายกย่อง/ ภาเสยฺยุ – พึงกล่าว/ ธมฺมสฺส – ซึ่งพระธรรม/ วา – หรือว่า/วณฺณํ – ซึ่งค า
ํ
ํ
ํ
ยกย่อง/ ภาเสยฺยุ – พึงกล่าว/ สงฺฆสฺส – ซึ่งพระสงฆ์/ วา – หรือว่า/วณฺณํ – ซึ่งค ายกย่อง/ ภาเสยฺยุ
– พึงกล่าว/
ตตฺร – ในคนทั้งหลายเหล่านั้น/ เจ – หากว่า/ ตุมฺเห – เธอทั้งหลาย/ อสฺสถ – พึงเป็น/
อานนฺทิโน – เป็นผู้มีความรื่นเริง/ สุมนา – เป็นผู้ดีใจ/ อุปฺปิลาวิตา – เป็นผู้มีความกระหยิ่มใจ/ ตุมฺห ํ
เยวสฺส – แก่เธอ+เท่านั้น+พึงมี/ เตน – เพราะความรื่นเริงดีใจนั้น/ อนฺตราโย. – อันตราย/
