Page 175 - ΤΠΕ και Συνεργατική Δημιουργικότητα

Η Αξιοποίηση του Web 2.0 στο Σύγχρονο Σχολείο

Hein κατατάσσονται σε τέσσερις βασικούς διακριτούς τύπους, με βάση τη γνώση, τη

μάθηση και την αντίστοιχη διδακτική μέθοδο που υιοθετούν, του Διδακτισμού (Didactic

education), του Συμπεριφορισμού (Behaviourist education), της Ανακάλυψης
(Discovery education) και του Δομισμού (Constructivist education). Οι θεωρίες για τη

γνώση και τη μάθηση αποτελούν το θεωρητικό υπόβαθρο, ενώ οι θεωρίες για τη
διδασκαλία καθορίζουν πώς οι δύο πρώτες εφαρμόζονται στην πράξη.

Η εκπαιδευτική θεωρία του Διδακτισμού είναι αυτή που έχει επικρατήσει στην
47
τυπική εκπαίδευση. Υποστηρίζει ότι η αντικειμενική γνώση της πραγματικότητας είναι

δυνατή και ότι η μάθηση είναι μια διαδικασία συσσώρευσης έτοιμων γνωστικών

στοιχείων. Ο διδάσκων παρουσιάζει τη διδακτική ύλη με «λογική» σειρά, η οποία
καθορίζεται από την εσωτερική δομή της ύλης και στη συνέχεια «διδάσκει/μεταδίδει»

αυτή την ύλη. Έμφαση δίνεται στην επανάληψη, καθώς θεωρείται βασικός παράγοντας
που οδηγεί στην αφομοίωση και στην πιστή αναπαραγωγή της αδιαμφισβήτητης

παρεχόμενης γνώσης. Τα μουσεία που οργανώνονται με βάση τη διδακτική θέση για

την εκπαίδευση οργανώνουν εκθέσεις γραμμικές (με αρχή και τέλος), πραγματοποιούν
εκπαιδευτικά προγράμματα στηριγμένα σε παραδοσιακά Αναλυτικά Προγράμματα με

αυστηρά καθορισμένους στόχους και έχουν κείμενα που περιγράφουν τι πρέπει να
μάθει κανείς από την έκθεση. Στην προσέγγιση των εκθέσεων δεν υπάρχει περιθώριο

για εναλλακτικές ερμηνείες, αφού η «ιστορία» προβάλλεται ως η «μόνη» και «αληθινή

ιστορία».
Η εκπαιδευτική θεωρία του Συμπεριφορισμού διαφοροποιείται από τη θεωρία του
48
διδακτισμού, καθώς βασίζεται στην παραδοχή ότι μπορούν να υπάρξουν εναλλακτικοί
τύποι γνώσης της πραγματικότητας. Όμως παράλληλα υποστηρίζει ότι ανεξάρτητα

από τον τύπο γνώσης, η μάθηση στηρίζεται στη διδασκαλία. Δίνεται έμφαση στη
μέθοδο (την αντίδραση που προκαλεί ένα ερέθισμα), αλλά όχι στο αντικείμενο

μάθησης. Έτσι, η μέθοδος που χρησιμοποιείται είναι η ίδια ανεξάρτητα από το

αντικείμενο της μάθησης. Στα μουσεία που ακολουθούν αυτή τη θέση, οι εκθέσεις
οργανώνονται γραμμικά, περιέχουν διδακτικά στοιχεία που περιγράφουν τι πρέπει να

μάθει κανείς, περιέχουν στοιχεία που παρέχουν ερεθίσματα και ενισχύουν τις
επιθυμητές αντιδράσεις προσφέροντας ανταμοιβές (π.χ., «Μπράβο! Αυτή είναι η

47 Ό.π., Hein 1998, σ. 25
48 Ό.π., Hein 1998, σ. 29

74