Page 350 - Nilai Shahid al-Quran

Begitu juga Zamri & Kaseh (2011) mendapati perkara yang sama, iaitu kenyataan

yang menunjukkan terdapat penggunaan yang “sedikit” atau “banyak” dalam

tatabahasa telah wujud dalam karya terdahulu. Bahkan pada kebiasaannya penggunaan

istilah “sedikit dalam tatabahasa” merujuk kepada kaedah yang didapati dalilnya

melalui shahid Qiraat (Busura, 1997).

Tidak dinafikan bahawa usaha mengumpul beberapa kaedah yang dilihat seolah-olah

bertentangan dengan nas al-Quran, kemudian melakukan pemurnian berasaskan

kepada qiraat yang mutawatir merupakan satu sumbangan teori Nahu al-Quran kepada

bidang tatabahasa. Hal ini demikian kerana pemurnian yang dilakukan oleh para

sarjana sebelum ini termasuk SA melalui kitab Tashil boleh dianggap sebagai isyarat

sahaja kerana kewujudannya diselitkan di celah-celah perbincangan kaedah tatabahasa

secara umum.

Walaupun begitu keadaannya, penggunaan SQ yang komprehensif dan usaha

pemurniaan kaedah tatabahasa yang didapati dalam kitab Tashil, kedua-duanya

menunjukkan sumbangan SA kepada bidang tatabahasa bertunjangkan al-Quran.

Secara tidak langsung, usaha ini berjaya menarik minat pelajar tatabahasa untuk

mendalami bidang ini kerana kemesraan mereka dengan al-Quran yang sedia ada

dalam persekitaran. Perkara ini didapati terutama dalam kalangan pelajar bukan

penutur jati bahasa Arab seperti di Nusantara kerana al-Quranlah satu-satunya input

bahasa tersebut kepada mereka.

Menjadikan al-Quran sebagai input bahasa Arab yang utama dalam kalangan pelajar

bukan penutur jati bahasa Arab adalah suatu usaha yang terpuji. Hal ini kerana

332