Page 89 - Nilai Shahid al-Quran

itu pada zaman permulaan. Sudah tentu beliau menggunakan shahid syair bagi

meneguhkan susunan ayat (tarkib) bahasa Arab terutama yang ada hubungannya

c
dengan Al-Quran (Bu abbas, 2014).

Sebab kedua adalah kerana syair Arab tentunya mengandungi lebih banyak

perbahasan yang terkeluar daripada qiyas kaedah tatabahasa berbanding al-Quran. Hal

ini demikian disebabkan oleh ketidakstabilan gaya bahasa syair daripada seorang

penyair kepada penyair yang lain. Selain itu, ramai dalam kalangan sarjana tatabahasa

berpendapat bahawa syair Arab turut dikarang dengan tidak menepati kaedah dikenali

c
sebagai darurah shi riyyah. Bukan itu sahaja, selain shahid syair digunakan atas dasar
darurah, shahid syair turut dikesan mengandungi riwayat yang ditolak, atau riwayat

berdasarkan sangkaan atau kesalahan, atau penyair yang tidak dikenali bahkan ada

juga syair diriwayatkan dalam bahasa yang tidak ketahui asal usulnya (Al-Dhunaybat,

2008). Sebaliknya al-Quran yang bersumberkan Allah s.w.t. itu mustahil terdapat

kesalahan padanya dan ia tidak terlibat dengan darurah seperti syair.

Tambahan pula, terdapat kajian mendapati hanya 174 daripada jumlah lebih 1000

shahid syair yang benar-benar dikira sebagai hujah tatabahasa dalam kitab Sibawayh,

c
apabila ditolak shahid syair berbentuk darurah (Al-Sa di, 2014).

Sebab ketiga berkaitan isu bilangan shahid syair lebih banyak dalam karya al-Qudama

adalah berkaitan kebimbangan mereka sendiri. Sebagai contoh, Sibawayh bimbang

jika beliau tidak merakamkan sejumlah syair yang diingatinya dalam karya al-Kitab,

maka bait syair yang diwarisi daripada para gurunya akan hilang begitu sahaja (Imran

et al., 2014).

71