Page 7 - บทที่ 2 การใช้ภาษาเพื่อการสื่อสาร
P. 7
G E L 1 1 0 1 ก า ร ใ ช้ ภ า ษ า ไ ท ย | 45
จากบรรพบุรุษจากรุ่นสู่รุ่น หรือภาษาในวรรณคดี ฉันทลักษณ์ในงานร้อยกรอง การอ่านท านอง
เสนาะ การขับเสภาหรือการร้องเพลงพื้นบ้าน ภาษาเหล่านี้ล้วนแสดงเอกลักษณ์ของชาติได้ทั้งสิ้น
เอกลักษณ์นี้ยังมีลักษณะเฉพาะที่แตกต่างไปบริบททางสังคมและวัฒนธรรมของแต่ละชาติด้วย
ภาษาจึงมีบทบาทในการแสดงเอกลักษณ์เฉพาะและสืบสานเอกลักษณ์ของชาติได้ด้วย
เรื่องที่ 2.1.3 ธรรมชาติของภาษา
ธรรมชาติของภาษา คือ ลักษณะที่แสดงความสากลของภาษา โดยไม่
ว่าภาษาใดจะมีลักษณะนี้อยู่ร่วมกัน ซึ่งธรรมชาติของภาษามีอยู่หลายประการ สรุปได้ดังนี้
(ปณิธาน บรรณาธรรม, ม.ป.ป., หน้า 12)
(1) ภาษาเป็นพฤติกรรมทางสังคม มนุษย์สามารถเรียนรู้ภาษาได้จากการสังเกต
เลียนแบบ หรือได้รับการสั่งสอนมาจากบุคคลในสังคมเดียวกัน
(2) ภาษาเป็นเครื่องมือในการสื่อสารของมนุษย์ มนุษย์สัตว์สังคมต้องอยู่ร่วมกันเป็น
สังคม จึงมีความจ าเป็นที่จะต้องติดต่อรับรู้เรื่องราวซึ่งกันและกัน มนุษย์จึงก าหนดภาษาซึ่งมี
ความหมายต่าง ๆ ขึ้นเพื่อใช้ติดต่อกัน
(3) ภาษามีโครงสร้างที่มีระบบระเบียบ ภาษาแต่ละภาษาจะมีโครงสร้างที่เป็นระบบ
กฎเกณฑ์ กฎเกณฑ์ของบางภาษาอาจแตกต่างจากอีกภาษาหนึ่ง แต่ก็มีหลาย ๆ ภาษาที่มี
ลักษณะของภาษาร่วมกัน
(4) ภาษามีการเปลี่ยนแปลงได้ การเปลี่ยนแปลงของภาษามีทั้งสร้างจ านวนเพิ่มมาก
ขึ้น การตัดทอน การกลายทั้งเสียงและความหมาย และการเลิกใช้
เรื่องที่ 2.1.4 ลักษณะของภาษาไทย
ภาษาไทยมีลักษณะส าคัญที่ต่างจากภาษาอื่น ๆ หลายประการ ซึ่งสรุป
ได้ดังนี้
2.1.4.1 ภาษาไทยเป็ นภาษาค าโดด ภาษาโดยทั่วไปมีหลาย
ลักษณะ เช่น ภาษามีวิภัตติปัจจัย อย่างเช่นภาษาบาลีสันสกฤต ภาษาค าติดต่อ เป็นต้น ส่วน
ภาษาไทยจัดเป็นภาษาค าโดด ลักษณะของภาษาไทยที่แสดงว่าเป็นภาษาค าโดดคือ ภาษาที่มีค า
ใช้ได้โดยอิสระ ค าแต่ละค าน าไปใช้โดยไม่ต้องเปลี่ยนรูปค า เพื่อบอกเพศ พจน์ การก หรือกาล ต่าง
กับภาษาที่มีวิภัตติปัจจัย ซึ่งค าแต่ละค าจะต้องเปลี่ยนรูปเพื่อบอกเพศ พจน์ และกาล อันถือว่าค า
แต่ละค าต้องมีค าอื่น ๆ มาเป็นเงื่อนไข ไม่อิสระอย่างค าในภาษาค าโดด” เช่น ประโยค “ฉันกินข้าว”
กับ “ฉันได้กินข้าว” จะเห็นว่าค ากริยาว่า “กิน” ในประโยคหลังไม่เปลี่ยนรูปเป็นอดีตกาล ประโยค
ดังกล่าวได้แสดงค าบอกกาลด้วยค าว่า “ได้” แทนไปแล้ว (สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์, 2531, หน้า 105-
