Page 9 - บทที่ 2 การใช้ภาษาเพื่อการสื่อสาร
P. 9

G E L 1 1 0 1     ก า ร ใ ช้ ภ า ษ า ไ ท ย  | 47







                       ขึ้น  เช่น ค าว่า แม่น ้า   น ้าปลา  ไฟฟ้ า  ข้าวสวย  รถม้า ฯลฯ  ซึ่งเป็นการสร้างค าจากการประสมค า
                       มูล  หรือการสร้างค าโดยใช้การซ ้าค าเพื่อให้เกิดความหมายที่ต่างออกไป เช่น เด็ก ๆ, เรื่องหมู ๆ, พี่

                       ๆ น้อง ๆ,  กลม ๆ  หรือการสร้างค าโดยใช้วิธีการซ้อนค า  เช่น  ลูบคล า  นุ่มนิ่ม  เปรอะเปื้อน  เสื่อ

                       สาด  เป็นต้น
                                             2.1.4.7  การเรียงล าดับค าตามหลักไวยากรณ์ไทย  ภาษาไทยจะมี

                       การเรียงล าดับตามโครงสร้างไวยากรณ์ไทย คือ ประธาน กริยา และกรรม เช่น  ฉันกินข้าว  เป็นต้น

                       ซึ่งเรียงล าดับค าในภาษาไทยนั้นมีความส าคัญมาก เนื่องจากหากเรียงล าดับผิดอาจท าให้สื่อสาร

                       ผิดความหมายได้ เช่น พ่อให้หนูไปหา,  หนูให้พ่อไปหา,  พ่อไปให้หาหนู,   หนูให้ไปหาพ่อ  เป็นต้น

                       นอกจากนี้ การเรียงล าดับค าขยายในประโยคภาษาไทยนั้นจะเรียงล าดับโดยค าขยายจะเรียงต่อค า
                       ที่ถูกขยาย ดังเช่น   “ปลาสีแดง”  ค าว่า “ปลา” เป็นค านามซึ่งเป็นค าหลัก  “สีแดง” เป็นค าขยาย

                       ค าหลักคือ “ปลา”  หรือ  “กินจุ” ค าว่า “กิน” เป็นกริยาซึ่งเป็นค าหลัก ส่วนค าว่า “จุ”เป็นค าขยาย

                       กริยา “กิน”   เป็นต้น

                                             2.1.4.8  ภ า ษาไทยมีระดับการใช้และการใช้เฉพาะบุคคล
                       ภาษาไทยแบ่งระดับการใช้ในหลายลักษณะ ลักษณะที่เห็นได้ชัดคือ ภาษาไทยมีค าราชาศัพท์  ค า

                       ที่ใช้กับพระสงฆ์  หรือค าที่ใช้กับผู้อาวุโส ซึ่งจะมีลักษณะค าที่แตกต่างกันไปตามบุคคล  ภาษาไทย

                       ยังมีลักษณะเฉพาะตามเพศและวัยด้วย  การแบ่งตามเพศนั้น จะเห็นว่ามีค าที่เป็นค าที่ใช้เฉพาะ

                       เพศหญิงและเพศชาย เช่น การบรรยายรูปร่างของผู้ชายจะใช้ค าว่า บึกบึน ก าย า  ล ่าสัน  ส่วนใหญ่
                       ผู้หญิงจะใช้ค าว่า อ้อนแอ้น  อรชร  บอบบาง  เป็นต้น  หรือค าที่ใช้กับเด็ก จะใช้ค าว่า จ ้าม ่า  หม ่า

                       เป็นต้น  ซึ่งเหล่านี้ล้วนแสดงให้เห็นถึงลักษณะเฉพาะของภาษาไทยที่ให้ความส าคัญกับบุคคล เพศ

                       และวัย


                                เรื่องที่ 2.1.5  ระดับภาษาในภาษาไทย
                                             ระดับภาษา หมายถึง ระดับชั้นของภาษาหรือถ้อยค าที่พิจารณาตาม

                       ลักษณะการใช้ค า ประโยค ส านวนภาษาเพื่อให้สอดคล้องกับวัตถุประสงค์การใช้  โดยการเลือกใช้

                       ระดับภาษาจะสัมพันธ์กับผู้รับสาร กาลเทศะและวัตถุประสงค์ของการสื่อสาร  โดยภาษาไทยเป็น
                       ภาษาที่มีวัฒนธรรมการใช้อย่างเฉพาะ การใช้ภาษาจึงต้องค านึงถึงปัจจัยหลายประการทั้งระดับ

                       ของบุคคล กาลเทศะ  โอกาส  เพศ หรืออาชีพ ซึ่งการใช้ภาษาจะใช้แตกต่างกัน  การใช้ภาษายัง

                       ต้องค านึงถึงรูปแบบของงานที่จะใช้  อาทิ การใช้ภาษาในงานพิธีการหรือที่เป็นทางการ  ผู้ใช้ภาษา

                       จะต้องเพิ่มความรัดกุม ใช้ภาษาอย่างถูกต้องตามระเบียบแบบแผน  ส่วนงานที่ไม่ใช่พิธีการ เช่น

                       การพูดคุยสนทนา ผู้ใช้อาจใช้ภาษาที่ฟังง่ายหรือใช้ภาษาพูดในการสื่อสารก็ได้  ความหลากหลาย
   4   5   6   7   8   9   10   11   12   13   14