Page 10 - บทที่ 2 การใช้ภาษาเพื่อการสื่อสาร
P. 10
48 | G E L 1 1 0 1 ก า ร ใ ช้ ภ า ษ า ไ ท ย
ของรูปแบบการใช้ภาษาในสังคมไทยให้เหมาะสมสอดคล้องกับกาลเทศะหรือบุคคลจึงท าให้มี
ระดับการใช้ที่หลากหลาย หากแบ่งระดับภาษาตามลักษณะการใช้อาจแบ่งได้ 3 ระดับ ได้ดังนี้
2.1.5.1 ภาษาระดับปาก เป็นภาษาที่ใช้พูดในชีวิตประจ าวันกับคนที่
สนิทสนมคุ้นเคย เช่น การพูดคุยระหว่างเพื่อนกับเพื่อน หรือพี่กับน้อง ลักษณะของภาษาเป็น
ภาษาที่มักใช้ค าง่ายที่ใช้ในชีวิตประจ าวัน ไม่เน้นความสละสลวยหรือระเบียบแบบแผนมากนัก แต่
เน้นให้สามารถสื่อความให้เข้าใจกันได้ เป็นภาษาที่ใช้ได้หลายลักษณะทั้งการเขียน การร้อง การ
ขับหรือการพูดในสื่อต่าง ๆ เช่น เพลง เพลงพื้นบ้าน บทพูดในละคร ภาพยนตร์ นวนิยาย พาดหัว
ข่าวหนังสือพิมพ์ โฆษณา จดหมายส่วนตัว อีเมล ไลน์(Line) เป็นต้น ภาษาระดับปากมักใช้ค า
ง่าย ๆ หรือภาษาที่ไม่เป็นทางการ ซึ่งพอสรุปได้กว้าง ๆ ดังนี้
1) ค าย่อ เช่น ผบ.เหล่าทัพ นายกฯ พ.ร.บ. มท.1 ผอ. เป็นต้น
2) ค าสแลงหรือค าคะนอง เช่น กิ๊ก ตัวแม่ ชิวชิว เกาเหลา เป็นต้น
3) ภาษาถิ่น เช่น แซบหลาย คิดฮอดขนาด ไผ่ว่าสิบทิ่มกัน เป็นต้น
4) การย่อค า เช่น คอมพ์ รีโมท โรงบาล เป็นต้น
5) ส านวนภาษาหรือค าขวัญที่คิดขึ้นมาใหม่เป็นการเฉพาะ โดยส่วนใหญ่มุ่งเน้นกระตุ้น
ความสนใจของผู้รับสาร เช่น เที่ยวไทยครึกครื้น เศรษฐกิจไทยคึกคัก ถ้ารักเราอย่าชวนกินเหล้า
เลยเพื่อ งดเหล้าเข้าพรรษา รวมใจคนไทย สู้วิกฤตไฟฟ้ า: ปิดไฟ ปรับแอร์ ปลดปลั๊ก ปราสาท
สายฟ้ าบุรีรัมย์ ยูไนเต็ด กิเลนผยองเมืองทองยูไนเต็ด เป็นต้น
6) ภาษาที่คิดขึ้นมาใหม่และสื่อสารเฉพาะกลุ่ม ซึ่งไม่อยู่ในหลักการสื่อสารภาษาไทย
ตามระเบียบแบบแผน เช่น ภาษาวัยรุ่นที่มักใช้ค าสแลง ภาษาในสังคมออนไลน์ที่มักใช้ตัวย่อ
ภาษาภาพ หรือสัญลักษณ์แสดงอารมณ์(emoticons) ภาษาในกลุ่มเพศที่หลากหลาย ภาษา
ชาวบ้าน ภาษาตลาด ภาษาในกลุ่มเพื่อน เป็นต้น
