Page 96 - 09_กฎหมายอนทเกยวของกบการปฏบตหนาท_Neat

๘๙

ฟองเจาหนาที่ ถาเจาหนาที่เห็นวาเปนเรื่องที่หนวยงานของรัฐตองรับผิดหรือตองรวมรับผิดหนวยงาน
ของรัฐหรือเจาหนาที่ดังกลาวมีสิทธิขอใหศาลที่พิจารณาคดีนั้นอยูเรียกเจาหนาที่หรือหนวยงานของรัฐ

แลวแตกรณี เขามาเปนคูความในคดี ดังนั้น ในกรณีที่ผูฟองคดีฟองผิดตัว ผูถูกฟองคดีมีสิทธิขอใหศาล
เรียกเจาหนาที่หรือหนวยงานของรัฐ แลวแตกรณี เขามาเปนคูความในคดีแทนไดหรือศาลอาจกําหนด
ตัวผูถูกฟองคดีใหมใหถูกตองได
ó. ÃÐÂÐàÇÅÒ¡Òÿ‡Í§¤´Õ

๓.๑ ผูเสียหายจะตองฟองตอศาลภายใน ๑ ป นับแตวันที่รูหรือควรรูถึงเหตุแหงการ
ฟองคดีหรือนับแตวันที่รูถึงการละเมิด แตไมเกิน ๑๐ ป นับแตวันที่มีเหตุแหงการฟองคดีหรือนับแต

เกิดเหตุละเมิด
คําÊÑè§ÈÒÅ»¡¤ÃͧÊÙ§ÊØ´·Õè óóô/òõõñ แมนํ้าเจาพระยาไดเออลนตลิ่ง
เขาทวมโรงสีและโกดังเก็บขาวของผูฟองคดีชวงระหวางวันที่ ๑ กันยายน ๒๕๔๕ ถึงปลายเดือนตุลาคม
๒๕๔๕ เมื่อผูฟองคดีอางวาทรัพยสินของผูฟองคดีไดรับความเสียหายจากการกระทําละเมิดของ

ผูถูกฟองคดีทั้งหก (กระทรวงคมนาคม กรมทางหลวง กระทรวงเกษตรและสหกรณ กรมชลประทาน
กระทรวงมหาดไทย และกรมปองกันและบรรเทาสาธารณภัย) อันเกิดจากการละเลยตอหนาที่ตามที่

กฎหมายกําหนดใหตองปฏิบัติตามมาตรา ๙ วรรคหนึ่ง (๓) แหงพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครอง
และวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ.๒๕๔๒ ถือวาผูฟองคดีรูหรือควรรูถึงเหตุแหงการฟองคดีอยางชา
ที่สุดในปลายเดือนตุลาคม ๒๕๔๕ ซึ่งจะตองยื่นฟองคดีดังกลาวภายในเดือนตุลาคม ๒๕๔๖ การที่
ผูฟองคดียื่นฟองคดีตอศาลเมื่อวันที่ ๔ ตุลาคม ๒๕๕๐ จึงลวงพนระยะเวลาการฟองคดีตาม

มาตรา ๕๑ แหงพระราชบัญญัติเดียวกัน
๓.๒ นอกจากนั้น มาตรา ๗ วรรคสอง ยังกําหนดอีกวาถาศาลพิพากษายกฟอง

เพราะเหตุที่หนวยงานของรัฐหรือเจาหนาที่ที่ถูกฟองมิใชผูตองรับผิด ใหขยายอายุความฟองรองผูที่
ตองรับผิดซึ่งมิไดถูกเรียกเขามาในคดีออกไปถึงหกเดือนนับแตวันที่คําพิพากษานั้นถึงที่สุด
คําÊÑè§ÈÒÅ»¡¤ÃͧÊÙ§ÊØ´·Õè øôù/òõôø คดีเดิม ศาลปกครองชั้นตนไดมี
คําพิพากษาเพิกถอนประกาศสํานักงานเขตพื้นที่ฯ สวนกรณีคําขอใหชดใชคาเสียหายจากการกระทํา

ของผูถูกฟองคดีนั้น มาตรา ๕ แหงพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจาหนาที่ พ.ศ.๒๕๓๙
จะตองฟองหนวยงานของรัฐ จะฟองเจาหนาที่ไมได ศาลจึงไมอาจบังคับใหตามคําขอไดจึงพิพากษา

ยกฟองในสวนนี้ เปนกรณีที่ศาลปกครองชั้นตนไดพิพากษายกฟองเพราะเหตุที่เจาหนาที่ที่ถูกฟองมิใช
ผูตองรับผิด การฟองผูที่ตองรับผิดซึ่งมิไดถูกเรียกเขามาในคดีเดิมจึงตองขยายอายุความฟองรองออกไป
ถึง ๖ เดือนนับแตวันที่คําพิพากษาในคดีเดิมถึงที่สุดตามมาตรา ๗ วรรคสอง เมื่อคดีเดิมศาลปกครอง

ชั้นตนมีคําพิพากษาเมื่อวันที่ ๒๒ มีนาคม ๒๕๔๘ และมิไดมีการอุทธรณคําขอในสวนนี้ ประเด็นนี้
จึงถึงที่สุดวันที่ ๒๑ เมษายน ๒๕๔๘ การที่ผูฟองคดีนําคดีนี้มาฟองตอศาลเพื่อเรียกให สํานักงาน
คณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน ซึ่งตองรับผิดตอผูฟองคดีในผลแหงละเมิดที่เจาหนาที่ของตน

ไดกระทําในการปฏิบัติหนาที่ รับผิดชดใชคาเสียหายเมื่อวันที่ ๒๒ กันยายน ๒๕๔๘ จึงเปนการยื่นฟอง
ภายในกําหนด ๖ เดือน นับแตวันที่ไดมีคําพิพากษาถึงที่สุด