Page 137 - Efsane

“Teşekkürler,” diye fısıldadı. Kuru bir kahkaha attı. “Sanırım artık gidebilirsin.”
Bir an için onu inceledim. Derisi yanmış, yüzü ter içindeydi ama gözleri hâlâ
parlıyordu, sadece biraz odağını kaybetmişlerdi. Birden onunla ilk karşılaştığım
anı hatırladım. Her yer toz içindeydi; hayatımda gördüğüm en keskin mavi
gözlere sahip bu çocuk gelivermişti, ayağa kalkmama yardım ederek elini
uzatmıştı.

“Kardeşlerim nerede?” diye fısıldadı. “İkisi de hayatta mı?” Başımı salladım. “Evet.”
“Peki Tess güvende mi? Tutuklandı mı?”

“Henüz öyle bir bilgi gelmedi bana.”
“Eden'a ne yapıyorlar?”
Thomas’ın bana söylediği şeyi, generallerin cepheden onu görmeye gelişini
düşündüm. “Bilmiyorum.”
Day başını çevirip gözlerini kapadı. Nefes almaya odaklanmıştı. “Peki, onları
öldürmeyin,” diye mırıldandı. “Onların suçu yok... ve Eden... o bir deney faresi
değil.” Bir dakika sessizce durdu. “İsmini hâlâ bilmiyorum. Artık çok önemi

kalmadı, değil mi? Benimkini zaten biliyorsun.”
Gözlerimi ona diktim. “Adım June Iparis.”

“June,” diye mırıldandı Day. İsmimi onun dudaklarından duyunca garip bir sıcaklık hissettim. Yüzünü bana
çevirdi. “June, ağabeyin için üzgünüm. Ona bir şey olacağını bilmiyordum.”
Bir tutuklunun sözlerine kulak asmamak üzere eğitilmiştim; yalan söyleyeceğini, seni savunmasız
bırakabilmek için elinden gelen her şeyi yapacağını biliyordum. Ama bu sefer farklı geliyordu. Bir şekilde
sözleri çok gerçek, çok ciddi geliyordu. Ya bana gerçeği söylediyse? Ya o gece Metias’ın başına başka bir
şey geldiyse? Derin bir nefes almaya çalışıp gözlerimi yere indirdim. Kendime, her şeyden önce mantık
dedim. Başka hiçbir şey kalmadığında mantığın seni kurtaracaktır.
“Hey.” Şimdi başka bir şey aklıma geldi. “Tekrar gözlerini açıp bana bakar
mısın?”

Dediğimi yaptı. Eğilip onu inceledim. Evet, hâlâ oradaydı. Gözündeki o garip
yara izi, okyanus mavisi irisinde bulunan bir kırışıklık. “Gözündeki şey nasıl
oldu?” Kendi gözlerime işaret ettim. “O kusur?” Bir şey ona komik gelmiş
olmalıydı ki Day bir kere daha kahkaha attı, sonra da öksürük krizine girdi. “O
kusur Cumhuriyet’ten bana bir armağandı.”
“Nasıl yani?”

Duraksadı. Düşüncelerini toparlamakta güçlük çektiğini görebiliyordum. “Daha
önce de Merkez Hastanesi’nin laboratuvarında bulunmuştum, biliyor musun?
Denemeye girdiğim günün gecesiydi.” Gözüne işaret etmek için elini kaldırmaya
çalıştı ama zincirler zangırdayıp kolunu aşağı indirdi. “Bir şey enjekte ettiler.”
Kaşlarımı çattım. “Onuncu doğum gününde mi? Laboratuvarda işin neydi?