Page 88 - รายงานประจำปี 2563
P. 88
ั
ึ
ั
วรรคหน่ง (๓) แห่งพระราชบัญญัติจัดต้ง แห่งพระราชบัญญัติจัดต้งศาลปกครองและ
ศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง วิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ อันอยู่ใน
พ.ศ. ๒๕๔๒ แต่เป็นการฟ้องคดีเม่อพ้นกาหนด อ�านาจพิจารณาพิพากษาของศาลปกครอง
�
ื
�
ี
ระยะเวลาแห่งการฟ้องคดีตามมาตรา ๕๒ โดยคณะกรรมการวินิจฉัยช้ขาดอานาจหน้าท ี ่
ั
�
ี
ั
วรรคสอง แห่งพระราชบญญัติจัดต้งศาลปกครอง ระหว่างศาลเห็นว่า “คาส่งไม่เบิกเงิน ช.ค.บ. ท่ปรับ
ั
ั
ั
ิ
ี
�
และวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ จึงม เพ่มและคาส่งงดจ่ายเงิน ช.ค.บ.” เป็นคาส่งทาง
�
ั
ั
�
�
ั
ี
ั
่
คาส่งไม่รับฟ้อง ตามคาส่งศาลปกครองสูงสุดท ปกครอง ดังน้นการพิจารณาคดีน้นต้องพิจารณา
ั
๓๓๕/๒๕๕๗ ความชอบด้วยกฎหมายของคาส่งทางปกครอง
�
ั
ื
ในระหว่างน้นมการย่นคาร้องต่อ ในเร่องคาส่งไม่เบิกเงิน ช.ค.บ. ท่ปรับเพ่มและ
ี
ี
ิ
�
ั
�
ื
�
ี
�
คณะกรรมการวินิจฉัยช้ขาดอานาจหน้าท่ระหว่าง คาส่งงดจ่ายเงิน ช.ค.บ. ท่จาเลยเคยได้รับเป็น
�
ี
ี
ั
ื
�
ี
ั
�
ศาลเพ่อพิจารณาเร่องเขตอานาจศาลโดย คาส่งทางปกครองท่ชอบด้วยกฎหมายหรือไม่
ื
�
ี
คณะกรรมการวินิจฉัยช้ขาดอานาจหน้าท่ระหว่าง ตามหลักเกณฑ์ท่กาหนดไว้ในพระราชบัญญัติวิธ ี
ี
�
ี
ศาลมีค�าวินิจฉัยที่ ๑๐๒/๒๕๕๗ ค�าสั่งไม่เบิกเงิน ปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ มาตรา
�
ี
ี
ิ
ช.ค.บ. ท่ปรับเพ่มและคาส่งงดจ่ายเงิน ช.ค.บ. ๕๑ วรรคส เป็นหลักสาคัญท่จะต้องพิจารณา
ี
�
ั
่
2
ท่จาเลยเคยได้รับเป็นคาส่งทางปกครองท คดนจงเป็นคดพพาทระหว่างหน่วยงานทาง
ั
�
ี
ี
ิ
ี
่
้
ึ
ี
�
ี
�
ี
ี
ี
ชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ และจาเลยมีหน้าท่และ ปกครองกับเจ้าหน้าท่ของรัฐเก่ยวกับความรับผิด
่
ื
ั
ิ
ั
ั
ั
�
ิ
ื
ี
ี
ี
่
่
ความรบผิดท่จะต้องคนเงนทได้รบไปให้แก่โจทก์ อย่างอนของเจ้าหน้าทรฐอนเกดจากการใช้อานาจ
ิ
�
ตามมาตรา ๕๑ วรรคส่ แห่งพระราชบัญญัต ตามกฎหมาย หรือจากกฎ คาส่งทางปกครอง
ั
ี
ั
ึ
�
วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ หรือคาส่งอ่นตามมาตรา ๙ วรรคหน่ง (๓) แห่ง
ื
ั
หรือไม่เพียงใด ซ่งจะต้องพิจารณาไปตาม พระราชบัญญัติจัดต้งศาลปกครองและวิธีพิจารณา
ึ
�
ี
หลักเกณฑ์ท่กาหนดไว้ในพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัต ิ คดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒
ราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ โดยเฉพาะ ต่อมาคณะกรรมการวินิจฉัยช้ขาดอานาจ
ี
�
ี
ึ
ี
้
คดนจงเป็นคดพพาทระหว่างหน่วยงานทาง หน้าท่ระหว่างศาลได้กลับแนวคาวินิจฉัยเดิม
ิ
ี
ี
�
ปกครองกับเจ้าหน้าท่ของรัฐเก่ยวกับความรับผิด โดยมีคาวินิจฉัยช้ขาดอานาจหน้าท่ระหว่างศาล
�
ี
ี
�
ี
ี
�
ั
ิ
ี
ื
ั
ี
่
ื
ี
่
อย่างอนของเจ้าหน้าทรฐอนเกดจากการใช้อานาจ ท่ ๕๓/๒๕๕๘ คดีท่กองทัพบกย่นฟ้องขอให้
�
ตามกฎหมาย หรือจากกฎ คาส่งทางปกครอง จาเลยซ่งเป็นอดีตข้าราชการในสังกัดคืนเงิน
ั
ึ
�
ื
�
ั
ึ
ี
หรือคาส่งอ่น ตามมาตรา ๙ วรรคหน่ง (๓) เบ้ยหวัดและเงินช่วยค่าครองชีพผู้รับเบ้ยหวัด
ี
2 พระราชบญญัติวธปฏบตราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ มาตรา ๕๑ วรรคส่ “ในกรณทเพิกถอนโดยให้มผล
ิ
ั
ี
่
ี
ี
ี
ั
ิ
ิ
ี
ย้อนหลัง การคืนเงิน ทรัพย์สินหรือประโยชน์ท่ผ้รับค�าส่งทางปกครองได้ไป ให้น�าบทบัญญัติว่าด้วยลาภมิควรได้ในประมวลกฎหมาย
ู
ั
ี
แพ่งและพาณิชย์มาใช้บังคับโดยอนุโลม โดยถ้าเม่อใดผ้รับค�าส่งทางปกครองได้ร้ถึงความไม่ชอบด้วยกฎหมายของ
ู
ั
ู
ื
ุ
ั
้
่
ู
ั
ู
้
่
ค�าสงทางปกครองหรือควรไดรเชนนนหากผ้นนมได้ประมาทเลนเลออย่างรายแรงให้ถือว่าผน้นตกอยในฐานะไม่สจริตตงแต ่
ั
้
้
้
ู
้
ั
่
ู
ิ
ั
ิ
้
่
เวลานั้นเป็นต้นไป และในกรณีตามวรรคสาม ผู้นั้นต้องรับผิดในการคืนเงิน ทรัพย์สินหรือประโยชน์ที่ได้รับไปเต็มจ�านวน
๘๖ รายงานประจำาปี ๒๕๖๓
