Page 92 - รายงานประจำปี 2563

�
ี
ของหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าท่ของรัฐ ให้แก่เอกชนจากการใช้อานาจของหน่วยงาน
ื
ี
ตามมาตรา ๙ วรรคหนึ่ง (๓) แห่งพระราชบัญญัติ ทางปกครองหรือเจ้าหน้าท่ของรัฐอันเน่องมาจาก
�
ั
จัดต้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง การดาเนินกิจการทางปกครองหรือบริการสาธารณะ
ื
พ.ศ. ๒๕๔๒ เม่อตามคาฟ้องของโจทก์ไม่เข้า แล้วก่อให้เกิดความเสียหายแก่เอกชนเป็นพิเศษ
�
�
ลักษณะคดีพิพาทอันจะอยู่ในอานาจพิจารณา แม้จะเป็นการกระทาโดยชอบด้วยกฎหมายกตาม
�
็
ี
ึ
ั
พิพากษาของศาลปกครอง ตามมาตรา ๙ วรรคหน่ง บทบัญญัติน้จึงให้สิทธิเฉพาะเอกชนเท่าน้น
แห่งพระราชบัญญัติจัดต้งศาลปกครองและวิธ ี ในการฟ้องขอให้รัฐรับผิด รวมถึงกรณีที่ข้าราชการ
ั
ื
ั
ี
พิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ กรณีจึงเป็นเร่อง ได้รับเงินดังกล่าวไปน้น มิใช่กรณีท่ข้าราชการ
ี
่
ึ
่
ทโจทก์ซงเป็นหน่วยงานทางปกครองต้องใช้สิทธ ิ ใช้อ�านาจตามกฎหมายออกกฎ ค�าสั่งทางปกครอง
ี
ิ
ื
ฟ้องเรียกเงินคืนจากจ�าเลยต่อศาลยุติธรรม หรอคาสงอน หรอกระทาการอนใด ทงมใช่กรณท ี ่
ื
�
่
ื
่
่
ั
ั
�
ื
้
ี
ี
�
ี
ั
ี
่
ี
�
คาวินิจฉัยช้ขาดอานาจหน้าท่ระหว่างศาลท ข้าราชการผู้น้นละเลยต่อหน้าท่ตามท่กฎหมาย
ี
ี
ึ
�
๔๙-๕๐/๒๕๖๓ คดีน้โจทก์ซ่งเป็นหน่วยงานทาง กาหนดให้ต้องปฏิบัติหรือปฏิบัติหน้าท่ดังกล่าว
ปกครองฟ้องขอให้จาเลยคืนเงินประโยชน์ตอบแทน ล่าช้าเกินสมควร
�
ั
อนเป็นกรณพเศษอนมลกษณะเป็นเงนรางวล แต่อย่างใด อันเห็นได้ว่า คณะกรรมการ
ี
ิ
่
ื
ั
ิ
ั
ี
ี
ประจาปีท่จาเลยได้รับไปโดยไม่มีสิทธิให้แก่โจทก์ วนจฉยชขาดอานาจหน้าทระหว่างศาล
ั
ิ
ี
ิ
�
่
�
ี
้
�
ั

�
โดยการท่จาเลยรับเงินดังกล่าวจากโจทก์ไปน้น ศาลปกครองสูงสุด และคณะกรรมการกฤษฎีกา
ี
�
�
�
ี
มิใช่กรณีท่จาเลยใช้อานาจตามกฎหมายออกกฎ มีความเห็นตรงกันว่า เขตอานาจศาลในการ
�
ี
ั
คาส่งทางปกครอง หรือคาส่งอ่น หรือกระทาการ ฟ้องคดีพิพาทเก่ยวกับการเรียกคืนเงินท่ข้าราชการ
�
ั
ื
ี
�
ิ
�
ี
�
ื
่
ี
อนใด ทงมใช่กรณทจาเลยละเลยต่อหน้าทตามท ี ่ ได้รับไปโดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย อยู่ในอานาจ
้
ั
่
่
ี
กฎหมายกาหนดให้ต้องปฏิบัติหรือปฏิบัติหน้าท พิจารณาพิพากษาของศาลยุติธรรม
่
ี
�
ดังกล่าวล่าช้าเกินสมควรแต่อย่างใด คดีนี้จึงไม่อยู่
ในอานาจพิจารณาพิพากษาของศาลปกครองแต่
�
อยู่ในอ�านาจพิจารณาพิพากษาของศาลยุติธรรม
จากแนวคาวินิจฉัยดังกล่าวข้างต้น
�
ิ
ี
�
ี
คณะกรรมการวนิจฉัยช้ขาดอานาจหน้าท่ระหว่างศาล
เห็นว่า หลักกฎหมายว่าด้วยความรับผิดอย่างอ่น
ื
ี
ของหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าท่ของรัฐ
ตามมาตรา ๙ วรรคหนึ่ง (๓) แห่งพระราชบัญญัติ
จัดต้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง
ั
พ.ศ. ๒๕๔๒ เป็นหลักกฎหมายเก่ยวกับความรับผิด
ี
ของรัฐโดยปราศจากความผิด ซ่งมีเจตนารมณ์
ึ
ในการคุ้มครองและเยียวยาความเสียหาย
๙๐ รายงานประจำาปี ๒๕๖๓