Page 412 - Guerra de las Galias [Colección Gredos Bilingüe] I-II-III
P. 412

beret exitum? in quo,  si non praesens periculum, at cer­
        te,  longinqua  obsidione,  fames  esset  timenda.

           XXX.  (1) Hac in utramque partem disputatione ha­
        bita,  cum a Cotta *  primisque ordinibus acriter resiste­
        retur,  Vincite,  inquit,  si  ita  vultis,  Sabinus *,  et  id  cla­
        riore voce,  ut  magna pars  militum  exaudiret:  (2)  neque
         is  sum,  inquit,  qui  gravissime  ex  vobis  mortis  periculo
         terrear; hi sapient: si gravius quid acciderit,  abs  te  ratio­
         nem  reposcent; (3) qui, si per te liceat, perendino die cum
        proximis  hibernis  coniuncti,  communem  cum  reliquis
         belli  casum  sustineant,  non,  reiecti  et  relegati  longe  ab
         ceteris,  aut  ferro  aut  fame  intereant.

            XXXI.  (1)  Consurgitur ex  consilio;  comprehendunt
         utrumque et orant ne sua dissensione et pertinacia rem
         in  summum  periculum  deducant:  (2)  facilem  esse  rem,
         seu  maneant,  seu  proficiscantur,  si  modo unum  omnes




         podia  tener? Aun cuando de  momento no hubiera peligro en  seguirlo,  cier­
         tamente,  en  un  asedio  largo,  había  que  temer  el  hambre.
           XXX.  (1)  Después  de  este  debate  en  uno  y  otro  sentido,  como  Cota  y
         los  primeros  oficiales  siguieran  oponiéndose  con viveza,  Sabino  dijo:  Salid
         con  la  vuestra,  si  os  empeñáis,  y  añadió  con  voz  más  clara,  a  fin  de  que
         pudiera  oírlo  gran  parte  de  los  soldados:  (2)  Ciertamente  no  soy  yo  entre
         vosotros  el  que  más  teme  a  la  muerte;  los presentes  verán:  si  ocurre  algún
         desastre,  a ti han de pedirte cuentas; (3) porque, si tú los dejas, pasado maña­
         na  habrán  llegado  al  campamento  próximo  y  allí  correrán  con  los  demás
         la  misma  suerte  de  la  guerra,  viéndose  libres  de  morir,  por  el  hierro  o por
         el  hambre,  abandonados  y  alejados  de  los  otros.
           XXXI.  (1)  Levántase  con  esto  la  reunión;  los  asistentes  rodean  a  uno
         y  otro  y  les  ruegan  que  no  pongan  la  situación  en  grave  peligro  con  su
         discrepancia y obstinación: (2) les hacen ver que todo puede arreglarse bien,
         ora  se  queden  ora  se  vayan,  con  tal  de  que  haya  concordia  entre  todos;
                                 146
   407   408   409   410   411   412   413   414   415   416   417