Page 116 - SHPIRTI-Iben Kajjim ElXhevzijj

Kjo argumenton se gjërat e tjera përveç këtyre nuk kanë shpërblim, ose përndryshe
ky kufizim nuk do të kishte kuptim.
Ata thanë: Dhurimi është transferim dhe transferimi ndodhë me rastin e ndonjë të
drejte të obliguar, kurse veprat nuk obligojnë shpërblimin por janë thjeshtë mirësi e
dhunti e All-llahut, prandaj si ka mundësi që robi të transferoj mirësinë e cila nuk i
obligohet All-llahut, por nëse Ai dëshiron ia dhuron atë e nëse dëshiron nuk ia
dhuron. Kjo i përngjanë kërkesës së të varfërit i cili shpreson në atë i cili do t’i japë
sadak, prandaj diçka kështu nuk meriton të dhurohet.
Dhe thanë: Poashtu të dhënurit përparësi me shkaqet e shpërblimit është mekruh (e
urrejtur), këtu është fjala për dhënien përparësi në afrim, e çfarë të themi për dhënien
përparësi me vetë shpërblimin i cili është qëllim, prandaj nëse dhënia përparësi me
mjet është e urrejtur, atëherë qëllimi ka më shumë përparësi dhe të drejtë.
Imam Ahmedi urrejti që dikush të tërhiqet nga saffi i parë që kështu t’i japë
përparësi të tjerëve duke ikur me këtë nga shkaku i shpërblimit. Është pyetur imam
Ahmedi për një njeri i cili tërhiqet nga saffi i parë që t’i japë përparësi babait të tij, e
ai tha: Nuk më pëlqen kjo derisa ai mund të jetë bëmirës ndaj babait të tij me tjetër
gjë nga kjo.
Poashtu thanë: Sikur të lejohej dhurimi për të vdekurin, atëherë do të lejohej bartja e
shpërblimit dhe dhurimi edhe për të gjallin.
Poashtu: Sikur kjo të lejohej do të lejohej të dhurohet gjysma e shpërblimit, një e
katërta, etj.
Poashtu: Sikur kjo të lejohej, do të lejohej dhurimi i saj pasi që ta ketë punuar për
vetën e tij, ndërsa ju thatë se patjetër duhet bërë nijetin ta dhuroi atë në momentin e
kryerjes së veprës ose përndryshe nuk do të arrijë te i vdekuri, e nëse lejohet bartja e
shpërblimit atëherë cili është dallimi që nijeti të bëhet para veprimit apo pas tij.
Poashtu: Sikur dhurimi të lejohej, do të lejohej edhe dhurimi i shpërblimeve të
veprave obligative të të gjallit, sikur që lejohet dhurimi i shpërblimit të veprave
vullnetare të cilat i kryen.
Ata thanë: Et-Tekalif (veprat obligative, ngarkesat) janë provim dhe sprovë që nuk
pranojnë zëvendësim, sepse me to është për qëllim vetë i ngarkuari, vepruesi, i
urdhëruari, apo i ndaluari, e nuk mund të zëvendësohet i provuari me dikë tjetër, e as
të kryej dikush tjetër për të sepse është për qëllim vetë bindja dhe adhurimi i tij,
prandaj sikur dikush të përfitonte nga dhurimi i dikujt pa kurrfarë veprimi do të
kishte më shumë përparësi në këtë më fisniku (s.a.v.s.), ndërsa All-llahu i madhëruar
gjykoi për të se nuk përfiton përveçse nga veprimi i tij, ky është ligji dhe caktimi i
All-llahut të madhëruar në krijesat e Tij sikurse është edhe ligji i Tij në urdhërin dhe
legjislacionin e Tij, të sëmuarin nuk mund ta zëvendësojë askush në pirjen e ilaçit,
as të uriturin, të eturin dhe të zhveshurin nuk mund ta zëvendësojë askush në
ngrënje, pirje dhe veshje. Thanë: Sikur t’i bënte dobi puna e dikujt tjetër, do t’i bënte
dobi edhe pendimi i tjetërkujt për të.
Thanë: Për këtë All-llahu nuk pranon Islamin e askujt, as namazin e dikujt për dikë
tjetër dhe nëse nuk lejohet që të dhurohet si shpërblim koka e ibadeteve atëherë si të
dhurohen degët e saj.
Thanë: Kurse duaja është lutje stimuluese para All-llahut që ta mbivlerësojë, ta
anashkalojë dhe ta falë të vdekurin, ky është pra dhurim i shpërblimit të veprës së të
gjallit atij.
Tha: Disa u përkufizuan në arritjen e adhurimeve në të cilat mund të hyjë
zëvendësimi sikurse sadaka dhe Haxhxhi. Ibadetet janë dy lloje: Lloji i parë në të
cilin nuk mund të hyjë zëvendësimi në asnjë mënyrë sikurse Islami, namazi, leximi i
Kur’anit dhe agjërimi, pra në këtë lloj shpërblimi është i veçantë për vepruesin dhe