Page 118 - SHPIRTI-Iben Kajjim ElXhevzijj

Abbasi (r.a.) se ajo ka të bëjë me mut’atun-nisa (martesën mut’a, martesa kohore), e
nuk ka dyshim se ky është një gabim i madh.
Kjo përgjigje ka të bëjë me veprën e agjërimit, kurse nga vepra e Haxhxhit arrinë
shpërblimi i shpenzimit, e sa i përket ritualeve të Haxhxhit janë si veprat e namazit
të cilat kryhen nga vepruesi i tyre.
Ata që vërtetuan arritjen e tyre thanë: Nuk ka asgjë në këtë që përmendët që
kundërshton Kur’anin, Sunnetin, pëlqimin e selefit dhe rivendikimet e bazave të
sheriatit, e ne do t’i përgjigjemi të gjithë asaj që përmendët me drejtësi.
Kurse thënia e të madhëruarit: “Dhe se njeriut nuk i takon tjetër vetëm se ajo që ka
punuar”, dijetarët dhanë mendime të ndryshme rreth qëllimit të këtij ajeti. Një grup
thanë: Me njeriun është për qëllim këtu pabesimtari, kurse besimtarit i takon ajo që
ka punuar dhe që e kanë punuar për të bazuar në argumentet që i përmendëm.
Thanë: Nëse ka argument që vërteton atë, është e lejuar.
Kjo përgjigje është shumë e dobët sepse me atë ajet të përgjithshëm nuk është për
qëllim vetëm pabesimtari, por ai përfshin muslimanin dhe pabesimtarin, e ky ajet i
përngjanë përgjithësimit të atij që i parapriu atij: “Se askush nuk bart barën e
(mëkatit) tjetrit” (En-Nexhm : 38).
Vazhda e të gjithë ajeteve nga fillimi e deri në fund janë të qarta aty se janë të
përgjithsuara, thotë i Madhëruari: “Dhe se mundi i tij më vonë (ditën e gjykimit) do
të shihet. Pastaj ai shpërblehet me shpërblimin më të plotë” (En-Nexhm : 40-41).
Kjo pra përfshinë të keqën dhe të mirën gjithsesi dhe përfshinë bëmirësin,
keqbërësin, besimtarin dhe pabesimtarin sikurse thënia e të madhëruarit: “E kush
punoi ndonjë të mirë, që peshonë sa grimca, atë do ta gjejë. Dhe kush punoi ndonjë
të keqe, që peshon sa grimca, atë do ta gjejë” (Ez-Zelzele : 7-8). Sikurse edhe fjala
e tij (s.a.v.s.) në hadithin kudsij: “O robërit e Mi, njëmend ato janë veprat tuaja
të cilat ua përmbledhi pastaj ua plotësoi ato, kështu që ai që gjen mirë le ta
falënderojë All-llahun dhe kush gjen diçka tjetër mos ta akuzojë askend përveç
vetës” 226 . Poashtu i përngjanë thënies së të madhëruarit: “O ti njeri, vërtet ti
përpiqesh me një përpjekje të madhe që çon te Zoti yt, e atë (përpjekje) do ta gjesh”
(El-Inshikak : 6). Mos u mashtro me atë që thanë shumë komentator rreth shprehjes
“insan – njeri” në Kur’an kur thanë se njeriu këtu është Ebu Xhehli, njeriu këtu është
Ukbetu Ibn Ebi Muiti, njeriu këtu është El-Velid Ibnul-Mugire, sepse Kur’ani është
më i ndritur se kjo, porse njeriu është vetë njeriu pa kurrfarë veçorizimi të ndonjërit
nga ata, sikurse edhe thënia e Tij: “Nuk ka dyshim se njeriu është në një humbje të
sigurt” (El-Asr : 2) dhe: “Vërtet, njeriu është përbuzës ndaj Zotit të vet” (El-Adijat :
6) dhe: “Është e vërtetë se njeriu është i prirur të jetë i padurueshëm” (El-Mearixh :
19) dhe: “Jo, është vërtetë se ai i kalon kufijtë, për shkak se e ndien veten të
pavarur” (El-Alek : 6-7) dhe: “Vërtet, njeriu është i padrejtë dhe shumë përbuzës”
(Ibrahim : 34) dhe: “...ndërsa njeriu atë e mori mbi vete, vërtet ai i bëri padrejtë
vetes, dhe ishte i padijshëm” (El-Ahzabë : 72). Kjo është çështja e njeriut nga
aspekti i qenies së tij kurse dalja e tij nga këto cilësi ndodhë me mirësinë, pëlqimin
dhe dhuntinë e Zotit të tij e jo prej vetë tij, ndërsa prej vetës së tij nuk i posedon
përveçse këto cilësi kurse begatitë që ai i posedon i ka vetëm prej All-llahut, Ai
është i Cili ia bëri të dashur robit të Tij imanin dhe ia zbukuroi ato në zemrën e tij, si
dhe ia bëri të urrejtur kufrin (mosbesimin), gjynahet dhe kundërshtimin, Ai është i
Cili e obligoi imanin në zemrën e tij, Ai është i Cili i përforcoi pejgamberët dhe të
dashurit e Tij në fenë e Tij dhe Ai është i Cili e largoi nga ata të keqën dhe
imoralitetin. Sahabët (r.a.) këndonin ilahi para të Dërguarit (s.a.v.s.) duke thënë:

226
E transmetoi Muslimi në “El-Birru ves_Sile” (55).