Page 121 - SHPIRTI-Iben Kajjim ElXhevzijj
P. 121
tij sikurse ishte edhe puna e tij shkak në shtimin e shpërblimit të tjetrit. Madje është
thënë: Shpërblimi i namazit shtohet sipas numrit të namazlive, kështu është edhe
shoqërimi i tyre në Xhihad, Haxhxh, urdhërimin në vepra të mira dhe pengimin nga
veprat e këqija, bashkëpunimin në bëmirësi dhe devotshmëri, e veç I Dërguari
(s.a.v.s.) tha: “Besimtari për besimtarin është si muri i cili përforcon njëri-
tjetrin” 228 dhe i ndërlidhi gishtat e tij. Është e ditur se këto në çështjet e fesë kanë
më shumë përparësi se në çështjet e dun’jas, e hyrja e muslimanit me grupin e
muslimanëve në nyjen e Islamit është nga shkaqet më të madha në arritjen e
përfitimit të të gjithë muslimanëve te shoku i tij në jetën e tij dhe pas vdekjes së tij,
ndërsa lutja e muslimanëve i përfshinë të gjithë ata. All-llahu i madhëruar na
informoi se Hameletul-Arshi (melekët bartës të Arshit) e ata që janë rreth tij
kërkojnë falje për besimtarët dhe luten për ta. Poashtu na informoi për lutjen e
pejgamberëve të Tij dhe kërkimin e faljes së tyre për besimtarët sikurse veproi Nuhu
(a.s.), Ibrahimi (a.s.) dhe Muhammedi (s.a.v.s.), por besimtari me imanin e tij
shkaktoi arritjen e kësaj lutjeje dhe kjo rezulton sikur ajo të ishte nga përpjekja e tij.
E gjithë kjo sqaron se All-llahu i madhëruar e bëri imanin shkak nga i cili përfiton
pronari i tij me lutjen e vëllezërve të tij besimtarë dhe përpjekjen e tyre, e nëse ai e
ka atë ai është përpjekur në arritjen e shkakut i cili i mundëson atë dhe këtë e
vërteton thënia e të Dërguarit (s.a.v.s.) kur i tha Amr Ibnul-Asit (r.a.): “Sikur babai
yt të kishte vërtetuar tevhidin (Njëshmërinë e All-llahut), do t’i kishte bërë dobi
ajo” (e transmetoi Ibn Ebi Shejbe në “El-Musannef” 3/387). Ka për qëllim lirimin të
cilin ai e bëri për të (për shpirtin e tij) pas vdekjes së tij dhe sikur ai të kishte arritur
shkakin do të konsiderohej se është përpjekur të arrijë veprën e cila i mundëson
arritjen e shpërblimit të atij lirimi. Kjo është një rrugë e lehtë dhe shumë e mirë.
Një grup tjetër thanë: Kur’ani nuk ka mohuar përfitimin e njeriut me përpjekjen e
tjetërkujt, por ai mohoi zotërimin e përpjekjes së tjetërkujt kurse këto dy çështje
kanë dallim që nuk është i fshehur, i Madhëruari na informoi se ai nuk zotëron
përveçse përpjekjen e tij, ndërsa përpjekja e tjetërkujt është zotërim i përpjekësit të
saj të cilën nëse ai dëshiron ia dhuron dikujt tjetër e nëse dëshiron e mbanë për vetën
e tij, sepse Ai i Madhëruari nuk tha se ai nuk përfiton përveç asaj që është përpjekur
për të dhe këtë rrugë e zgjodhi edhe shejhu ynë (Ibn Tejmije) duke i dhënë përparësi.
KAPITULL
Kështu mund të thuhet edhe për thënien e të Madhëruarit: “...atij (njeriut) i takon
ajo që fitoi dhe atij i bie ajo (e keqe) që e meritoi...” (El-Bekare : 286) dhe thënia e
Tij: “...dhe nuk shpërbleheni me tjetër vetëm për atë që e punuat” (Jasin : 54), edhe
pse ky ajet është më i qartë në vazhdën e tij, mirëpo ai mohon dënimin e robit me
veprën e tjetërkujt dhe dënimin e tij për krimin e tjetërkujt sepse All-llahu i
madhëruar thotë: “Sot pra, askujt nuk i bëhet e padrejtë diçka dhe nuk shpërbleheni
me tjetër vetëm për atë që e punuat” (Jasin : 54). Ai këtu mohoi t’i bëhet mizori
duke ia shtuar atij të këqijat e tij, ose duke i pakësuar atij të mirat e tij, ose të
dënohet me veprën e tjetërkujt, e nuk mohoi që ai të përfitoj me veprën e tjetërkujt
nga aspekti i shpërblimit sepse përfitimi i tij nga ajo që i dhurohet atij nuk është
shpërblim për punën e tij por është një sadak të cilën All-llahu ia dhuroi atij dhe një
mirësi që i dhurohet atij pa përpjekje të tij, d.m.th. ia dhuroi atë nga dora e disa
robëve të Tij e jo nga aspekti i shpërblimit të tij.
KAPITULL
Ndërsa argumentimi juaj me thënien e tij (s.a.v.s.): “Kur të vdes njeriu ndërpritet
puna e tij...” është një argumentim i pabazë, sepse ai nuk tha është ndërpre përfitimi
228 E transmetoi Buhariu “Fet’hul-Bari” (1/129, 3/169), Muslimi në “El-Birr” (65), Tirmidhiu (1928),
Nesaiu (5/79), Ahmedi në “El-musned” (4/404, 405) dhe Ibn Shejbe në “El-Musannef” (11/22, 13/252).