Page 132 - SHPIRTI-Iben Kajjim ElXhevzijj

El-Evzaiu tha: Përgjegjësi i tij jep sadak në vend të agjërimit, e nëse nuk ka mundësi
agjëron për të, kështu tha edhe Sufjan Eth-Thevriu në njërin nga dy transmetimet e
tij.
Ebu Ubejd El-Kasim Ibn Selami tha: Agjërohet për të në zotim kurse ushqehet për të
në agjërimin farz.
El-Haseni tha: Sikur ai të ketë lënë borxh një muaj pastaj tridhjetë persona e
agjërojnë nga një ditë për të do të lejohej.
KAPITULL
Ndërsa thënia e juaj: Se në obligimin e Haxhxhit i arrinë vetëm shpërblimi i
shpenzimit e jo edhe i veprave të tij, është një akuzë e zhveshur pa argument dhe
Sunneti e refuzon atë sepse I Dërguari (s.a.v.s.) tha: “Kryeje Haxhxhin për babain
tënd” kurse gruas i tha: “Kryeje Haxhxhin për nënën tënde”. Ai na informoi se
vetë Haxhxhi bëhet për të vdekurin, e nuk tha se shpenzimi është ai që arrinë tek ai.
Kështu i tha edhe atij të cilin e dëgjoi duke bërë telbije (duke thënë: O All-llah
pranoje) për Shibremen: “Kryeje Haxhxhin për vetën tënde pastaj kryeje atë për
Shibremen”.
Kur gruaja e pyeti për fëmiun të cilin e kishte me vete dhe i tha: “A ka për këtë
Haxhxh? I tha: Po”, e nuk i tha se për të ke shpërblimin e shpenzimit, por i tregoi
se ai ka Haxhxh edhe pse ai nuk veproi asgjë, kurse përgjegjësi i tij e zëvendëson atë
në veprat e Haxhxhit.
Pastaj zëvendësi i të vdekurit në Haxhxhin e tij mund të mos shpenzojë asgjë përveç
shpenzimit të qëndrimit të tij, atëherë çfarë është ajo që e bën atë shpërblim të
shpenzimit qëndrimin e tij për atë që e kryen Haxhxhin kurse ai nuk shpenzoi për
Haxhxh por ai është shpenzimi i tij qëndroi apo udhëtoi, prandaj këtë thënie e
refuzon Sunneti dhe anologjia, All-llahu e di më së miri.
KAPITULL
Nëse thuhet: A është kusht që ai shpërblim të arrijë të dhurohet me shprehje apo
mjafton që ai të arrijë thjeshtë nijeti i vepruesit që t’ia dhuroi tjetërkujt?
Themi: Sunneti nuk ka kushtëzuar të shprehurit me gjuhë me rastin e dhurimit në
asnjë hadith, por ai (s.a.v.s.) ia dorëzoi atë vepër si agjërimin, Haxhxhin dhe sadakan
tjetrit, e nuk i tha vepruesit të tyre thuaj: O All-llah, këtë për filanin të birin e filanit
sepse All-llahu i madhëruar e di nijetin e robit dhe qëllimin e tij në punën e tij, nëse
e përmendë atë lejohet por nëse nuk e përmend duke mjaftuar me nijetin e zemrës do
të arrijë tek ai dhe nuk ka nevojë të thotë: O All-llah, unë do të agjëroj nesër për
filanin të birin e filanit. Për këtë, All-llahu e di më mirë, e kushtëzuan nijetin para
veprimit të veprës ata të cilët kushtëzuan arritjen e shpërblimit për tjetrin që me të të
është për qëllim i vdekuri.
E nëse e vepron për vetën e tij pastaj e bën nijet që t’ia dhuroi shpërblimin tjetrit,
nuk kalon te tjetri me vetë nijetin, sikurse edhe nëse bën nijet që të dhuroi, apo të
liroi rob, apo të japë sadak, nuk arrinë vetëm me nijet.
Këtë e sqaron sikur dikush të ndërtoi një vend me qëllim që ta bëjë një xhami, apo
një shkollë, apo një qeshme, e të ngjashme, ai vend kalon në vakaf (për All-llahun)
pas veprimit me nijetin e tij dhe nuk ka nevojë ta shprehë me gjuhë.
Gjithashtu nëse i dorëzon të varfërit pasuri me nijet të zekatit bie zekati nga ai edhe
nëse nuk e shpreh me gjuhë.
Poashtu sikur ta kryen një borxh për tjetrin, qoftë ai i gjallë apo i vdekur, bie nga
përgjegjësia e tij edhe nëse nuk thotë kjo për filanin.
Nëse thuhet: A përcaktohet që me rastin e dhurimit ta mvarë atë nga kjo thënie: O
All-llah, nëse e ke pranuar këtë vepër nga unë dhe më ke përforcuar në të dhuroja
shpërblimin filanit, apo nuk është e nevojshme të thuhet kjo?