Page 152 - SHPIRTI-Iben Kajjim ElXhevzijj

e atij trupi në atë kohë, e përfundoi krijimin e tij dhe e vendosi atë në një vend që
kur ta krijojë trupin e dërgon atë tek ai nga ai vend, këtë në asnjë mënyrë hadithet
nuk e argumentojnë nëse i vështron ato.
Ndërsa hadithin që e transmetoi Ubejj Ibn Ka’bi nga I Dërguari (s.a.v.s.)
përfundimisht thuhet, sikur të jetë i saktë, por ai nuk është i saktë, se është thënie e
Ubejjit. Ai zingjir transmetues transmeton gjëra shumë të urrejtura, të ngritura e të
ndalura, kurse Ebu Xha’fer Err-Rraziu tha për të se është i saktë dhe i dobët, ndërsa
Ali El-Medini tha: Ishte i besueshëm. Poashtu tha: I përziente çështjet. Ibn Meini për
të tha: Ai është i besueshëm por edhe tha: Ai shkruan hadith por edhe gabon. Imam
Ahmedi për të tha: Nuk është i fortë në hadith dhe tha: I mirë deri diku në hadith.
Ndërsa El-Fel-lasi tha: E ka të dobët mbajtjen në mend. Ebu Zer’a tha: Supozon
shumë. Ndërsa Ibn Hibbani tha: Dallohet me gjëra të urrejtura të transmetuara nga
më të njohurit.
Ajo që urrehet në këtë hadith është thënia e tij se shpirti i Isaut (a.s.) ishte nga ata
shpirta që atëherë u morë premtimi dhe pastaj atë shpirt e dërgoi te Merjemja (a.s.)
kur u larguan nga familja në një vend në lindje dhe ai hyri në të, ndërsa është e ditur
se shpirti i cili u dërgua te Merjemja (a.s.) nuk është shpirti i Mesihut (a.s.), por ai
shpirt fryu në të dhe ajo mbet me barrë me Mesihun (a.s.), i Madhëruari thotë: “...e
Ne ia dërguam asaj Xhibrilin, e ai iu paraqit asaj njeri në tërësi. Ajo tha: “Unë i
mbështetëm të Gjithëmëshirshmit prej teje, nëse je që i frikësohesh Atij (pra më lë të
lirë)!” Ai (Xhibrili) tha: “Unë jam vetëm i dërguar (melek) i Zotit tënd për të
dhuruar ty një djalë të pastër (pejgamber)” (Merjem : 17-19). Pra, shpirti i Mesihut
nuk i flet për vetën e tij kurrsesi në këtë të folur, ndërsa në një transmetim të hadithit
të Ebu Xha’ferit thuhet se shpirti i Mesihut është ai i cili i foli kështu dhe ai u dërgua
tek ajo.
Këtu kemi katër pikqëndrime:
I pari: All-llahu i madhëruar nxorri pamjet dhe shembujt e tyre të cilët i ndau në të
palumtur, të lumtur, të shëndoshë dhe të sëmurë.
I dyti: All-llahu i madhëruar ngriti atëbotë argumentin kundër tyre, i bëri dëshmitarë
të krijimtarisë së Tij dhe melekët i bëri dëshmitarë të kësaj.
I treti: Ky është komenti i thënies së Tij: “Përkujto kur Zoti yt nxorri nga shpina e
bijve të Ademit pasardhësit e tyre...”.
I katërti: Ai i vendosi të gjithë ata shpirtra në një vend pas nxjerrjes së tyre, e
përfundoi krijimin e tyre dhe se në çdo kohë ripërtrihet dërgimi i një grupi të tyre në
trupat e tyre.
Sa i përket pikqëndrimit të parë: Citatet janë të qarta, të ngritura dhe të ndalura në të.
E sa i përket pikqëndrimit të dytë: E morën atë qëndrim ndaj ajetit ata që e morën në
mesin e komentatorëve dhe menduan se ai është komenti i tij, si dhe kjo është thënia
e shumicës së komentatorëve të cilët bazohen në gjurmë. Ebu Is’haku tha: Është e
mundur që All-llahu i madhëruar u dha kuptim që të logjikojnë atyre shpirtrave në
pamje të milingonave të cilat i nxorri sikurse thotë: “...një bubrrec tha: “O ju
bubrreca, hyni në vendet tuaja që të mos u coptojë Sulejmani dhe ushtria e tij duke
mos ju vërejtur” (En-Neml : 18). Ai ia nështroi Davudit (a.s.) kodrat dhe shpendët të
cilët e madhëronin All-llahun bashkë me të.
Ibnul-Enbari tha: Medhhebi (mendimi) i Ehlul-Hadithit (njohësve të haditheve) dhe
dijetarëve të mëdhenjë për këtë ajet është se: All-llahu nxorri pasardhësit e Ademit
(a.s.) nga kurrizi i tij dhe nga kurrizët e fëmijve të tij në pamjen e milingonave, e
pastaj mori nga ata premtimin se Ai është Krijuesi i tyre, se ata janë të krijuar dhe
këtë e pranuan, e këtë e bënë pasi që u dha atyre mendje me të cilat e kuptuan atë qu