Page 157 - SHPIRTI-Iben Kajjim ElXhevzijj

shkatërron banorët e fshatrave mizorisht derisa banorët e tyre janë të panjohur me të
vërtetën, por Ai i shkatërron pasi t’i ketë ngritur arsyet dhe pas qortimit të tyre.
Aspekti i nëntë: Se Ai e bëri të dëshmojë çdonjërin ndaj vetës së tij se Ai është Zoti
dhe Krijuesi i tij, prandaj edhe mori atë dëshmim apo argument ndaj tyre në shumë
vende në Kur’an, sikurse në thënien e Tij: “Po nëse ti i pyet: Kush i krijoi ata, me
siguri do të thonë: “All-llahu!” E si pra, i kthejnë shpinën” (Ez-Zuhruf : 87).
D.m.th. si i kthejnë shpinën Njëshmërisë pasi që ata vërtetuan se Ai është Zoti dhe
Krijuesi i tyre. Kjo në Kur’an ndodhë shumë, sepse ai është argumenti të cilin i bëri
ta dëshmojnë ndaj vetës së tyre në brendësinë e tij dhe ua përkujtuan atë të dërguarit
e Tij kur thanë: “A mos keni dyshim në All-llahun, Krijuesin e qiejve e të tokës?...”
(Ibrahim : 10). All-llahu i madhëruar në realitet ua përkujtoi atë vërtetim dhe njohje
në gjuhën e të dërguarve të Tij derisa asnjëherë nuk ua përkujtoi vërtetimin e
mëparshëm të krijimit të tyre dhe nuk e ngriti atë argument kundër tyre.
Aspekti i dhjetë: Ai e bëri këtë ajet (argument), e që është shenjë e qartë, i cili
rivendikon të argumentuarën e tij pa e vonuar atë dhe kështu është çështja e ajeteve
të Zotit të madhëruar, ato janë argumente të përcaktuara për një kërkesë të
përcaktuar e cila rivendikon njohjen e saj, e thotë i Madhëruari: “...kështu i
sqarojmë argumentet...” (El-A’rafë : 32). D.m.th. sipas këtij sqarimi dhe detajizimi
Ne i sqarojmë ajetet me shpresë se ata do të largohen nga shirku e të kthehen në
tevhid (Njëshmëri) dhe nga kufri (mosbesimi) në iman (besim). Këto ajete të cilat Ai
i sqaroi në Librin e Tij nga të gjitha llojet e krijesave të Tij, të cilat janë ajete
mendore dhe ndijore, janë ajete për vetën, qenien dhe krijimin e tyre, poashtu janë
ajete të horizonteve dhe aspekteve të cilat i vepron Zoti i madhërishëm, e të cilat
argumentojnë ekzistimin e Njëshmërinë e Tij, të vërtetën e të dërguarve të Tij të
cilët folën për ringjalljen dhe Kijametin. E, më e qarta nga ato është dëshmia të cilën
e dhanë ata për vetën e tij se Ai është Zoti, Krijuesi, Çpikësi i tij dhe se ai është rob,
i krijuar, i formësuar dhe i çpikur pasi që nuk ishte, e është e pamundur që ai të ketë
ndodhur pa një çpikës apo ai të jetë çpikës i vetës së tij. Pra, patjetër atë e nxorri në
ekzistencë një Krijues të Cilit nuk i përngjanë asgjë. Ai vërtetim i tyre dhe ajo
dëshmi janë natyrshmëri në të cilën ata u krijuan, e nuk është e përfituar. Ky ajet, e
që është thënia e Tij: “Përkujto kur Zoti yt nxorri nga shpina e bijve të Ademit
pasardhësit e tyre...” përputhet me thënien e të Dërguarit (s.a.v.s.): “Çdo foshnje
lindë në natyrshmëri” 258 . Si dhe me thënien e Tij: “Përqëndro vetveten tënde
sinqerisht në fenë, i larguar prej çdo të kote, (e ajo fe), feja e All-llahut në të cilën i
krijoi njerëzit, s’ka ndryshim (mos ndryshoni) të asaj natyrshmërie të krijuar nga
All-llahu, ajo është feja e drejtë por shumica e njerëzve nuk e dinë. (përqëndrohuni
në atë fe) të kthyer sinqerisht tek Ai...” (Err-Rrum : 30-31).
Disa komentatorë nuk përmendën përveçse këtë thënie sikur Zemhasheriu, kurse
disa nuk përmendën përveçse thënien e parë, ndërsa disa të tjerë i përmendën të dy
thëniet sikurse Ibnul-Xhevziu, El-Vahidiu, El-Maverdiu dhe të tjerë.
El-Hasen Ibn Jahja El-Xhurxhani tha: Refuzimi i ndonjë refuzuesi të këtij kapitulli
bazuar në hadithin që transmetohet nga I Dërguari (s.a.v.s.) se tha: “Njëmend All-
llahu fshiu shpinën e Ademit me ç’rast nxorri nga ai pasardhësit e tij dhe mori
nga ata premtimin, pastaj i ktheu ata në shpinën e tij”. Tha: Kjo është pengesë e
lejimit të atij komenti në të cilin anove si shkak i pamundësisë së kthimit të tyre në
shpinë nëse e mori premtimin nga ata pas pjekurisë dhe plotësimit të mendjes. Atij
ne i themi: Kuptimi i thënies pastaj i ktheu në shpinën e tij është se: Pastaj i
kthen në shpinën e tij, sikurse thamë edhe për thënien përkujto kur Zoti yt i mori

258 E transmetoi Buhariu (1358), Muslimi në “El-Kader” (23/25), Ebu Davudi (4714, 4716), Ahmedi në
“El-Musned” (2/233, 275, 282), Maliku në “El-Muvetta’ë” (241) dhe Ebu Neimi në “El-Hilje” (9/228).