Page 33 - SHPIRTI-Iben Kajjim ElXhevzijj
P. 33
frikësimi pas ringjalljes kur do të çahen qiejt dhe toka. Ebul-Abbas El-Kurtubiu ia
ktheu duke thënë: Këtë e refuzon fjala e tij (s.a.v.s.) në hadithin e saktë se kur ai
(s.a.v.s.) do të dalë nga varri i tij do ta takoi Musain (a.s.) të kapur për shtyllën e
Arshit dhe kjo pra ndodhë me rastin e fryrjes së frikësimit (El-Feze’ë).
Ebu Abdullahu tha: Imami ynë Ahmed Ibn Amri tha: Ajo që largon këtë
problematikë, in sha All-llah teala, është se vdekja nuk është mosekzistencë e pastër,
por është bartje nga një gjendje në një gjendje tjetër, e këtë e argumenton ajo se
shehidët edhe pas vrasjes e vdekjes së tyre janë të gjallë te Zoti i tyre, furnizohen, të
gëzuar dhe presin të tjerët me gëzim, kjo pra është cilësia e të gjallëve në dun’ja dhe
nëse kjo ndodhë me shehidët, atëherë pejgamberët në këtë kanë më shumë të drejtë
dhe përparësi edhe pse është transmetuar me saktësi se I Dërguari (s.a.v.s.) ka thënë:
75
“Toka nuk i ha trupat e pejgamberëve” dhe se ai (s.a.v.s.): “U takua me
76
pejgamberët në natën e Isras në Bejtul-Makdis dhe në qiell” . Në veçanti u
takua me Musaun (a.s.) i cili e lajmëroi se: “Nuk ka asnjë musliman i cili e
përshëndet me selam përveçse All-llahu do t’ia kthejë shpirtin atij që t’ia
77
kthejë selamin” , etj, e bazuar në gjithë këtë arrihet bindja e prerë se vdekja e
pejgamberëve është një lloj mosprezentimi te ne në mënyrën që nuk e ndiejmë edhe
pse ata janë të gjallë sikurse është rasti edhe me melekët të cilët janë të gjallë dhe
prezent, por ne nuk i shohim. Nëse vërtetohet se ata janë të gjallë, atëherë kur t’i
fryhet Surit në fryrjen e alivanosjes do të alivanosen të gjithë ata që janë në qiej dhe
ata që janë në tokë përveç atyre që All-llahu dëshiron të mbesin, sa i përket
alivanosjes së jopejgamberëve ajo është vdekje, ndërsa sa i përket alivanosjes së
pejgamberëve ajo është, sikurse vërehet, alivanosje, kështu që kur t’i fryhet Surit për
ringjallje ata që kanë vdekur ngjallen kurse ata që kanë qenë të alivanosur zgjohen,
prandaj edhe tha I Dërguari (s.a.v.s.) në hadithin e saktë: “...atëherë unë jam i pari
që zgjohem”. Pra, I Dërguari ynë (s.a.v.s.) është i pari që do të dalë nga varri përveç
Musait (a.s.) rreth të cilit pati dyshim se a u zgjua para tij nga alivanosja apo mbeti
në të njejtën gjendje që ishte para fryrjes së alivanosjes, pra në gjendjen normale,
sepse i është llogaritur alivanosja që i ndodhi në kodrën Tur, e cila gjë shprehë
vlerën e madhe të Musait (a.s.), por kjo vlerë, e cila është një vlerë, nuk sinjalizon
vlerësimin e tij të përgjithshëm mbi pejgamberin tonë (s.a.v.s.), sepse një çështje
pjesore nuk obligon një çështje përgjithësore.
Ebu Abdullah El-Kurtubiu tha: Nëse hadithi komentohet si alivanosje e krijesave në
Ditën e Kijametit nuk ka kurrfarë problemi, por nëse hadithi komentohet si
alivanosje e vdekjes me rastin e fryrjes në Sur, atëherë me përmendjen e Ditës së
Kijametit është për qëllim fillimet e saj, pra kuptimi është: “Kur të fryhet në Sur
me fryrje të ringjalljes do të jemë i pari që do ta ngre kokën time, atëherë
Musa (a.s.) do të jetë i kapur për një shtyllë të shtyllave të Arshit dhe nuk e di a
është zgjuar (nga alivanosja) para meje apo është kaluar me alivanosjen në
kodrën Tur”.
Them: Komentimi i hadithit sipas kësaj nuk është i saktë sepse ai (s.a.v.s.) dyshoi se
a u zgjua Musa (a.s.) para tij apo nuk u alivanos kështu që i mjaftoi alivanosja në
kodrën Tur. Pra, kuptimi është se nuk e di a u alivanos apo nuk u alivanos, ndërsa në
hadith tha: “...kurse unë jam i pari që zgjohem”, e cila gjë vërteton se ai (s.a.v.s.)
75 Hadithi është I saktë. E transmetoi Ebu Davudi në (El-Xumua: 1047), Nesaiu në (El-Xhumua: 3/91-
92), Ibn Maxhe në (Es-salah: 1085). El-Albani tha është I saktë dhe Hakimi në “El-Mustedrek” (1/278)
tha se është I saktë dhe e pëlqeu Dhehebiu.
76
E transmetoi Muslimi në (El-Iman: 259), Nesaiu (1/220) dhe Ahmedi në “El-Musned” (4/208).
77 Hadithi është I mirë. E transmetoi Ebu Davudi (2041), Ahmedi në “El-Musned” (2/227), Bejhekiu në
“El-Kubra” (5/245), kurse El-Albani tha se është I mirë në hadithet e sakta (2266).