Page 54 - SHPIRTI-Iben Kajjim ElXhevzijj

Dërguari, atë merrnie...” (El-Hashr : 7), i thashë: Dënimi i varrit a është realitet?
Tha: Është realitet dhe ata dënohen në varre. Tha: E dëgjova poashtu Ebu
Abdullahun duke thënë: Ne besojmë në dënimin e varrit, në Munkerin dhe Nekirin
dhe se robi do të pyetet në varrin e tij, e ajeti: “All-llahu forcon ata që besuan me
fjalën e fortë ata që besuan në jetën e kësaj bote edhe në botën tjetër...” ka të bëjë
me varrin.
Ahmed Ibnul-Kasimi tha: I thashë o Ebu Abdullah, a beson në Munkerin dhe
Nekirin dhe në atë që transmetohet për dënimin e varrit? Tha: SubhanAll-llah (i lartë
e i pastër është All-llahu), po e vërtetojmë atë dhe e themi. I thashë: Këta emra
Munker dhe Nekir i thua kështu apo dy melekë? Tha: I them Munker dhe Nekir. I
thashë: Po thonë se në hadith nuk thuhet Munker dhe Nekir? Kurse ai tha: Ata janë
ashtu, d.m.th. Munker dhe Nekir.
Kurse sa i përket thënieve të bidatxhinjëve (risimtarëve) dhe të të humburve të cilat i
thanë Ebul-Hudhejl dhe El-Merisi se: Ai që zhveshet nga imani do të dënohet në
mes dy fryerjeve të Sur-it dhe se dënimi i varrit ndodhë në atë kohë, themi se El-
Xhubaiu dhe djali i tij El-Belhi vërtetuan dënimin e varrit, por ata e mohuan atë nga
besimtarët dhe ia vërtetuan pabesimtarëve që qëndrojnë përgjithmonë në
Xhehennem dhe të prishurve që i pëlqyen bazat e tyre.
Poashtu shumë nga El-Mu’tezilët thanë: Nuk lejohet që melekët e All-llahu të quhen
Munker dhe Nekir (të urrejtur), por Munker është gjendja e atij që belbëzon kur ai
pyetet, kurse Nekir është qortimi i dy melekëve.
Es-Salihiu tha: Dënimi i varrit i ndodhë besimtarit pa kthimin e shpirtrave në trupa
kurse i vdekuri lejohet që të ndijë dhimbje, të ketë ndjenja dhe të dijë pa shpirt, këtë
e thanë disa nga Keramitët.
Ndërsa disa nga El-Mu’tezilitë thanë: All-llahu i madhëruar i dënon të vdekurit në
varret e tyre dhe i çpikë dhimbjet në ta pa e ndirë ata, pastaj kur të ringjallen i gjejnë
dhe i ndiejnë ato dhimbje. Thanë: Puna e të dënuarve në mesin e të vdekurve është
si puna e të dehurit dhe atij që i ka humbur vetëdija, e sikur të goditen ata nuk
ndiejnë dhimbje, por kur tu kthehet atyre mendja e ndiejnë dhimbjen e goditjes.
Një grup nga ata refuzuan dënimin e varrit tërësisht siç është rasti me Dirar Ibn
Amrin, Jahja Ibn Kamilin, e kjo është thënia e El-Merisit dhe këto janë thëniet e të
poshtëruarve dhe të devijuarve.
KAPITULL
Atë që duhet ditur është edhe se dënimi i varrit është dënimi i Berzahut, pra të gjithë
ata që kanë vdekur duke merituar dënimin do ta arrinë pjesën e tij pa marrë
parasyshë se a është varrosur apo nuk është varrosur, e kanë ngrënë egërsirat apo
është djegur derisa është bërë hi i shpërndarë në ajr, apo është kryqëzuar, apo është
fundosur në det, në të gjitha këto raste shpirti dhe trupi i tij do të arrijnë dënimin i
cili arrinë në varre.
Në Sahihun e Buhariut 119 transmetohet nga Semurete Ibn Xhundubi se tha: Kur I
Dërguari (s.a.v.s.) falte ndonjë namaz kthehej me fytyrë kah ne dhe thoshte: “Kush
nga ju ka parë sonte ndonjë ëndërr”? Tha: Nëse dikush kishte parë ndonjë ëndërr
e tregonte atë dhe ai thoshte: ma sha All-llah (çfarë All-llahu dëshiroi). Një ditë na
pyeti dhe tha: “A ka parë dikush nga ju ndonjë ëndërr”? Tham: Jo. Ndërsa ai tha:
“Por unë pashë në ëndërr mbrëmë sikur më erdhën dy burra të cilët më morën
për duart e mia dhe më dërguan në Tokën e Shenjtë (Mesxhidul-Aksa), aty
pashë një njeri të ulur dhe një tjetër duke qëndruar në këmbë, në dorën e tij
mbante grepa të hekurit të cilët i fuste në nofullën e atij (që ishte ulur) derisa

119 E transmetoi Buhariu (1368), Fet’hul-Bari (3/265), Muslimi në “Err-Rru’ja” (17), Ebu Davudi në “Es-
Sunne” (8), Tirmidhiu (2287) dhe Ahmedi në “El-Musned” (5/14).