Page 57 - SHPIRTI-Iben Kajjim ElXhevzijj

keqe, vendoseni atë në Sixhxhin, pastaj vazhdova më tutje, e aty pashë një enë
me mish të freskët pran të cilës nuk ishte askush dhe pashë një enë tjetër me
mish që kishte erë të qelbur dhe nga ajo hanin disa njerëz, thashë: O Xhibril,
kush janë këta? Tha: Këta janë ata të cilët e lënë hallallin ndërsa e veprojnë
haramin, tha: Pastaj vazhdova më tutje, aty pashë disa njerëz me barqe sa
shtëpia sa herë që ngriteshin ata rrëzoheshin dhe thonin: O All-llah, mos e bën
Kijametin, tha: Ata ishin në rrugën e ushtrisë së Faraonit, tha: Kur ata kalonin
aty pari, i shkelnin ata dhe fillonin të bërtasin, thashë: O Xhibril, kush janë
këta? Tha: Këta janë: “Ata që e hanë kamatën, ata nuk ngriten ndryshe vetëm se
si ngritet ai i çmenduri nga të prekurit e djallit...” (El-Bekare : 275). Tha: Pastaj
vazhdova më tutje, e aty pashë disa njerëz që buzët e tyre i kishin si buzët e
deveve dhe kur i hapnin gojët e tyre u hedhej zjarrë, pastaj zjarri u dilte nga
mbrapa, i dëgjova ata duke bërtitur dhe thashë: Kush janë këta? Tha: Këta
janë ata që hanë pasuritë e jetimëve mizorisht. Pastaj vazhdova më tutje, e aty
pashë disa gra të ngjitura për xhinjët e tyre dhe i dëgjova ato duke bërtitur,
thashë: Kush janë këto? Tha: Këto janë prostitutet. Pastaj vazhdova më tutje,
e aty pashë disa njerëz të cilëve u shkëputej mishi nga trupi i tyre dhe u futej në
gojë duke u thënë: Ha ashtu si e haje mishin e vëllaut tënd, thashë: Kush janë
këta? Tha: Ofenduesit e ummetit tënd”. Pastaj e përmendi hadithin në përgjithësi.
Në Sunenin e Ebu Davudit 123 nga Enes Ibn Maliku (r.a.) transmetohet se I Dërguari
(s.a.v.s.) tha: “Kur më ngritën mua në qiell kalova pranë disa njerëzve të cilët
kishin thonjë të bakrit me të cilët gërvishnin fytyrat dhe gjoksat e tyre, thashë:
O Xhibril, kush janë ata? Tha: Janë ata të cilët hanë mishrat e njerëzve (duke
bërë gibet dhe duke bartur fjalët) dhe prekun intimitetet e tyre”.
Ebu Davud Et-Tajalesi 124 në Musnedin e tij tha: Na tregoi Shu’beja nga El-A’meshi
nga Muxhahidi nga Ibn Abbasi (r.a.) se I Dërguari (s.a.v.s.) kaloi pranë dy varreve
dhe tha: “Ata dënohen për diçka që nuk është e madhe (në shikim tuaj), njëri
prej tyre hante mishrat e njerëzve kurse tjetri ishte bartës i fjalëve. Pastaj e
kërkoi një degë të cilën e ndau në dy pjesë dhe njërën pjesë e vendosi mbi
njërin varr kurse pjesën tjetër mbi varrin tjetër dhe tha: Ndoshta u lehtësohet
atyre dyve përderisa janë degët të njoma”.
Dijetarët dhanë mendime të ndryshme rreth këtyre dy personave se a ishin
pabesimtarë apo besimtarë? Disa thanë se ishin pabesimtarë dhe fjala e tij (s.a.v.s.)
se nuk po dënohen për diçka të madhe ka për qëllim duke iu bashkangjitur edhe
mosbesimit dhe idhujtarisë së tyre, ata thanë: Argument për këtë është se dënimi nuk
u është hequr tërësisht por vetëm u është lehtësuar, poashtu ai u është lehtësuar
vetëm gjatë kohës sa degët të jenë të njoma dhe sikur ata të ishin besimtarë do të
ndërmjetësonte për ta I Dërguari (s.a.v.s.) e do të lutej për ta, kështu që dënimi do tu
heqej me ndërmjetësimin e tij. Në disa transmetime të këtij hadithi përmendet se ata
ishin dy pabesimtarë, se ai dënim ishte shtesë e dënimit të tyre për shkak të
mosbesimit e gjynaheve të tjera dhe se kjo është argumment se pabesimtari dënohet
për mosbesimin dhe të gjitha gjynahet e tij. Ky është mendim i Ebul-Hakem Ibn
Berhanit.
Të tjerët thanë: Ata dy ishin muslimanë si shkak i mohimit të shkaqeve të tjera,
përveç atyre dyve që u përmendën nga I Dërguari (s.a.v.s.) dhe si shkak i thënies së
tij: Dhe ata nuk po dënohen për diçka të madhe kurse mosbesimi dhe idhujtari
janë gjynahet më të mëdha në përgjithësi, pastaj I Dërguari (s.a.v.s.) nuk obligohet

123
I saktë. E transmetoi Ebu Davudi (4878), El-Mishkah (5046), Ibn Kethiri në tefsirin e tij (5/8, 7/361)
dhe Albani tha se është I saktë në “Hadithet e sakta” (533).
124
I saktë. E transmetoi Ebu Davud Et-Tajalesi (2446).