Page 55 - SHPIRTI-Iben Kajjim ElXhevzijj

arrinte fundin e qafës së tij, kështu vepronte edhe me nofullën tjetër të tij.
Derisa ai bënte këtë, nofulla e parë shërohej derisa ky e përsëriste veprimin.
Thashë: Ç’është kjo? Më thanë: Vazhdo. Vazhduam derisa arritëm deri te një
njeri i shtrirë në shpinë dhe një njeri ngritur mbi kokën e tij me një gur me të
cilin ia shtypte kokën, kur i binte atij rrotullohej guri dhe ky lëshohej mbrapa
tij që ta zë dhe ende pa u kthyer tek ky i rikthehej koka në gjendje normale dhe
ai ia përsëriste veprimin. Thashë: Ç’është kjo? Më thanë: Vazhdo. Vazhduam
derisa arritëm tek disa vrima si të furrës, lartë ishin të ngushta kurse poshtë të
gjëra në të cilën ndizej zjarri, kur zjarri iu ofrohej ngriteshin gati sa dilnin nga
ai vend, kur zjarri pushonte ata riktheheshin aty, në të kishte burra dhe gra
lakuriq. Thashë: Ç’është kjo? Më thanë: Vazhdo. Vazhduam derisa arritëm
tek një lumë prej gjaku, në të kishte një njeri kurse në breg të lumit qëndronte
një njeri që afër vete kishte gurë, kur ky që ishte në lum i afrohej dhe tentonte
të dilte nga ai, njeriu që ishte në breg e gjuante me gurë në gojën e tij dhe e
rikthente ku ishte, kështu çdo herë kur mundohej të dilte ai e gjuante me gurë
në gojën e tij dhe ai rikthehej aty ku ishte. Thashë: Ç’është kjo? Më thanë:
Vazhdo. Vazhduam derisa arritëm tek një kopsht i gjelbër. Në të ishte një
pemë e madhe, tek rrënjët e saj qëndronin një plak dhe disa fëmijë kur aty afër
pemës ishte një njeri qëpranë vetes kishte zjarrë, të cilin e ndizte. Më ngritën
mua në pemë dhe më futën në një shtëpi që nuk kisha parë më të mirë
asnjëherë, në të kishte pleq, të rinjë, gra dhe fëmijë, pastaj më nxorën nga aty
dhe më futën në një shtëpi që ishte edhe më e mirë, aty kishte pleq dhe të rinjë.
Thashë, sonte më sollët deri këtu, më tregoni se çka pashë?” Më thanë: “Po, atë
që pe duke ia shkyer nofullat është gënjjeshtari që shpikë një gënjeshtër e ajo
arrinë horizontet, me të veprohet ashtu siç vërejte deri në Ditën e Kijametit.
Njeriun që pe duke iu shtypur koka është personi që All-llahu ia mësoi
Kur’anin por ai e la atë duke fjetur natën dhe duke mos vepruar me të ditën,
ashtu veprohet me të deri në Ditën e Kijametit. Ata që pe në vrimat (e zjarrit)
janë prostitutët. Ata që pe në lumë janë ngrënësit e kamatës. Plaku që ishte tek
rrënja e pemës ishte Ibrahimi (alejhis-selam), kurse fëmijët rreth tij ishin
fëmijët e njerëzve. Ai që ndizte zjarrin është Maliku, mbikëqyrës i zjarrit.
Shtëpia e parë në të cilën hyre është shtëpia e besimtarëve në përgjithësi, kurse
kjo shtëpi është shtëpia e shehidëve. Unë jam Xhibrili kurse ky është Mikaili.
Ngrite kokën tënde. E ngrita kokën kur ja mbi mua qëndronte diç si retë. Më
thanë: Aty është shtëpia jote. U thash: “Më lejoni të hyjë në shtëpinë time”. Më
thanë: “Ty të ka mbetur jetë që ende nuk e ke plotësuar, kur ta plotësosh atë
do të hyshë në shtëpinë tënde”.
Ky pra, është një citat i qartë për dënimin e varrit sepse ëndërrat e pejgamberëve
janë shpallje ta sakta sipas gjendjes reale.
Tahaviu 120 përmendi nga Ibn Mes’udi (r.a.) se I Dërguari (s.a.v.s.) tha: “U
urdhërua që një rob i All-llahut të goditet në varrin e tij me njëqind kamxhik,
ai vazhdoi të lutet derisa iu bë një dhe pastaj iu mbush varri me zjarrë, e kur
dënimi iu largua dhe atij iu kthye vetëdija, tha: Përse më goditët me kamxhik?
I thanë: Ti e ke falur një namaz pa abdest dhe ke kaluar pranë një njeriut që i
bënin padrejtësi dhe nuk i ndihmove”.

120 I dobët. E transmetoi Tahaviu në “Mushkilul-Athar” (f. 231), Ibn Abdul-Birri në “Et-Temhid”
(4/239), ndërsa në transmetimin e Tahaviut gjindet Fehd Ibn Sulejman.