Page 67 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

νόμισμα και μερικά γλυκά».
«Πότε έγινε αυτό;»
«Χθες…»
«Και μου ήρθες σήμερα;»
«Ναι… ξέρεις, το είχα ξεχάσει. Σήμερα όμως το θυμήθηκα. Άντε
γεια…» είπε κι έφυγε.
«Στάσου να σε ρωτήσω κάτι…» του φώναξα καθώς
απομακρυνόταν τώρα σχεδόν τρέχοντας.
Δεν είχα προλάβει να δω το πρόσωπό του σχεδόν καθόλου. Προς
στιγμήν σκέφτηκα να τρέξω πίσω του, αλλά δεν το έκανα.
Υπερίσχυσε η αγωνία μου για την επιστολή που κράταγα στα χέρια
μου. Πήγα ξανά εκεί που είχα τα πράγματά μου, μαζί και το μικρό
μου σπαθί. Ήταν ό,τι έπρεπε για να ανοίξω την επιστολή. Έσπασα
αμέσως τη σφραγίδα κι άρχισα να διαβάζω τούτο το ακατανόητο
τότε για μένα γράμμα:

Ο σύζυγος κι ο «άντρας» σου θα αρχίζουν από Κ. (Θυμήθηκα τότε
δύο φιγούρες που έμοιαζαν με άρχοντες και είχαν πάνω δεξιά στο
στήθος τους το μονόγραμμα Κ. Τι σήμαινε ο γρίφος, το κατάλαβα
χρόνια αργότερα.)
Από την κοιλιά σου θα βγουν πίκρες. (Αυτό το ένιωσα ύστερα
από χρόνια με δύο γέννες.)
Τη χρονιά που οι αριθμοί της κάνουν 13 θα πάθεις συμφορά.
(Θυμήθηκα ότι η μία κάθετη γραμμή από τα χαρτιά που μου είχε
ρίξει είχε τους αριθμούς 3, 5, 1, 4, που το σύνολό τους έκανε 13.
Αλλά τότε δεν μπορούσα να το ερμηνεύσω, παρά μόνο το 1453.)
Η ζωή σου θα διαβεί πολλές γέφυρες. (Αυτό το διαπίστωσα όταν
έφτασα ύστερα από πολλά χρόνια στη Βενετία. Φαντάζομαι
καταλαβαίνετε τι εννοώ.)
Έχεις την κατάρα να ζήσεις ατέλειωτα χρόνια. (Αυτό δεν
μπορούσα να το καταλάβω τότε, παρά μόνο τα τελευταία χρόνια,
έχοντας φτάσει πια σ’ αυτή την ηλικία.)
Αυτό είναι το μέλλον σου, βασίλισσά μου. (Τούτο το τελευταίο
το κατάλαβα επίσης τον Ιανουάριο του 1453.)